Μια αληθινή ιστόρια που αξίζει να διαβάσεις.
“Όπως πολλοί άνθρωποι άρχισα να κάνω δίαιτες σε μικρή ηλικία. Όταν ήμουν 7 χρονών ο παιδίατρος με ρώτησε τι τρώω συνήθως για μεσημεριανό και του απάντησα πως έτρωγα ένα σάντουιτς, ένα μήλο και μερικά μπισκότα για επιδόρπιο. Μου είπε να σταματήσω να τρώω μπισκότα γιατί φοβόταν για το βάρος μου παρόλο που έκανα κολύμβηση τότε. Από τότε άρχισα να νιώθω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα παρόλο που ήμουν αρκετά αδύνατη.
Σε όλη τη διάρκεια του λυκείου έκανα δίαιτες, έπαιρνα χάπια για δίαιτες με αποτέλεσμα στα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου να πάσχω από διατροφικές δυσλειτουργίες. Είχα εμμονή με το να μετράω θερμίδες. Επίσης γυμναζόμουν υπερβολικά πολύ. Έτσι είχα ένα εκπληκτικό κορμί και λάμβανα πολλά κομπλιμέντα. Στο μεταξύ εγώ υπέφερα. Έκλαιγα πολλές φορές στα εστιατόρια γιατί πίστευα ότι δεν υπήρχε τίποτα υγιεινό να φάω στο μενού. Όταν διαγνώστηκα με κατάθλιψη ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε ο ψυχίατρος ήταν ότι έτρωγα πολύ λίγο. Έτσι άρχισα να παίρνω βάρος.
Ζούσα πολύ ακραίες καταστάσεις. Τη μία έκανα πολύ αυστηρή διατροφή και πολλή γυμναστική και την άλλη έτρωγα υπερβολικά πολύ. Το σώμα μου είχε μπερδευτεί, είχε κουραστεί και ήταν κατεστραμμένο για χρόνια.
Μερικά χρόνια μετά ανακάλυψα το “intuitive eating”. Δεν χρειαζόταν να κάνω καθόλου δίαιτα. Απλά έπρεπε να ακούω το σώμα μου. Δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να τρώω ό,τι ήθελα χωρίς περιορισμούς. Πλέον γνωρίζω πότε πεινάω και πότε νιώθω χορτάτη και πράττω αναλόγως. Μου αρέσει να γυμνάζομαι αλλά δεν πιέζομαι και δεν τιμωρώ τον εαυτό μου αν κάποια μέρα δεν θέλω να γυμναστώ. Νιώθω πλέον ότι έχω πολύ περισσότερη ενέργεια και αισθάνομαι πολύ πιο καλά με τον εαυτό μου”.
