… όπως σχεδόν κάθε βράδυ, αφού έβαλα την κόρη μου για ύπνο, μετά από ένα γρήγορο χαλαρωτικό ντουζάκι, κουλουριάστηκα στο κρεβάτι, αγκαλιά με το lap top και ανοιχτή, όπως πάντα, την tv. Να τσεκάρω/να απαντήσω σε mails, να διαβάσω, να γράψω κείμενα και να οργανώσω την επόμενη μέρα… και σηκώνω το βλέμμα μου…
breaking news…
Πάγωσα… Από εχθές, νομίζω ότι συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Αρρωστημένο χτύπημα στην ελευθερία και δημοκρατία όλων μας. Συλλυπητήρια και θρήνος για τις ψυχές που χάθηκαν απρόκλητα και τις οικογένειες τους.
Ένας ή δυο από “δαύτους”, όπως μεταδίδουν τα Μέσα, πέρασαν σαν από την Λέρο, από την Ελλάδα…
Νέο μεγαλύτερο κύμα θα ακολουθήσει…;
“Αλληλεγγύη και ενότητα ενάντια στην τρομοκρατία, την βαρβαρότητα και την “ασύμμετρη απειλή”, όπως την χαρακτήρισαν οι ειδικοί (διεθνολόγοι κλπ)…
Παράνοια… Πόνος… Βαρβαρότητα… Αναπάντητα γιατί… Οι Γραφές…
Σήκωσα στα χέρια μου τη Σάρρα, την πήρα στο κρεβάτι μου, την αγκάλιασα σφιχτά, έκλεισα τα μάτια μου και προσευχήθηκα “βουβά”…
