Memories
… είμαι αρκετά μεγάλη πια, για να θυμάμαι ακριβώς τι έκανα μικρή…
Θυμάμαι όμως τη μεγάλη σκούπα που γυάλιζε τα μωσαϊκά, τα προσεκτικά περασμένα με παρκετίνη. Το άνοιγμα του σεκρετέρ στο σαλόνι για να βγουν από μέσα τα “καλά” κεντημένα στο χέρι τραπεζομάντηλα και πετσέτες. Το γυάλισμα στα “καλά” μαχαιροπήρουνα. Τη μαμά να καθαρίζει το σπίτι σαν να επρόκειτο να περάσει για έλεγχο το υγειονομικό.
Τη μυρωδιά από το φρέσκο ζεστό βούτυρο, τη ζάχαρη άχνη, τα καρύδια που σπάζαμε με τις ώρες, τα κουτιά με το μέλι και το φούρνο που δούλευε υπερωρίες.
Το τραπέζι την ημέρα των Χριστουγέννων, τόσο φορτωμένο, που δεν χώραγε πάνω του ούτε χαρτοπετσέτα.
Θυμάμαι το χαρτζιλίκι που μαζεύαμε από τα κάλαντα με αρχηγό και χωρίς ντροπές την αδελφή μου! Διαχώριζε τους γνωστούς, που όφειλαν να δώσουν περισσότερα, με τους αγνώστους που τότε ήταν οι λιγότεροι. Και όταν αντί για χρήματα μας έδιναν γλυκίσματα και καραμέλες γινόταν έξαλλη και αυτούς τους έβαζε στη “μαύρη λίστα” για την επόμενη χρονιά.
Θυμάμαι ότι χαιρόμουν με τα παπούτσια. Δίπλα στο κρεβάτι μου τα φύλαγα για πολύ καιρό…!
Ξύπναγα μέσα στη νύχτα, άνοιγα προσεκτικά το κουτί να βεβαιώσω ότι ήταν αληθινά, τα θαύμαζα για μια ακόμη φορά και μετά ξανακοιμόμουν ήσυχη.
Το όποιο δώρο ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Και ειδικά αν ήταν απαραίτητο και χρήσιμο τόσο το καλύτερο. Έτσι μας έμαθε η μαμά μας.
Είμαι αρκετά μεγάλη πια, αλλά αρχίζω και θυμάμαι.
Μεγάλη οικογένεια! Πολλοί συγγενείς!
Η απαραίτητη ξεκούραση για το ξενύχτι, το φαγητό, τα ποτά, η ανεμελιά, το ξημέρωμα που σ έβρισκε ακόμα ντυμένη με τα ίδια ρούχα απ΄το βράδυ.Τα τραπέζια που ήταν ακριβώς ίδια αλλά και απόλυτα διαφορετικά. Πριν ήταν δεδομένα, τώρα ήταν ζητούμενα.
Με τον καιρό σου λείπουν τα πρόσωπα, σου λείπει το “μαζί”, όχι τόσο το τι θα τρώγαμε…
Εγώ τότε τα κοίταγα όλα αυτά, αλλά δεν τα έβλεπα. Είχα μπροστά μου τους ανοιχτούς δρόμους, την αντοχή, την φορά, την πηγαία “άγνοια” του δώρου της ηλικίας μου.
Θυμάμαι τους γονείς μου που κοιμόντουσαν από νωρίς για να ανταπεξέλθουν στο φόρτο εργασιών των λίγων αυτών ημερών. Δεν άντεχαν πια όπως πριν. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν αντέχουν, δεν καταλάβαινα γιατί δεν ζούσαν τις γιορτές όπως πριν.
Είμαι αρκετά μεγάλη πια, και τα θυμάμαι όλα.
Κάθε χρόνο Christmas time?!
Τα θυμάμαι γιατί το παρελθόν αυτό δεν είναι παρελθόν πια. Είναι σχεδόν παρόν.
Είμαι μεγάλη πια, και θέλω να φτιάξω καινούργιες αναμνήσεις. Και νιώθω ευλογημένη γιατί μπορώ…!
Θέλω να κλείσω τον κύκλο και να ξαναμπώ στην αρχή του. Να κάνω ότι είναι δυνατόν για να βιώνω τις γιορτές με τον καλύτερο τρόπο, χωρίς να γίνεται αγχωτικός αυτοσκοπός. Με πρόσωπα που αγαπώ, νοιάζομαι και γεμίζει η καρδιά μου από το χαμόγελο τους. Να χαίρομαι γιατί υπάρχει χαρά και να λυπάμαι γιατί υπάρχει λύπη. Όχι συνειδητά. Όπως έρχεται.
Κάποιες γιορτές θα είναι καταπληκτικές , κάποιες άλλες θα είναι “περίεργα δύσκολες”. So what?!
Κάποιες θα τις ζω και κάποιες θα τις προσπερνάω. Ένα μόνο θα φροντίσω να θυμάμαι πάντα… With love: τους ανοιχτούς δρόμους, την αντοχή, την φόρα, την πηγαία “άγνοια” του δώρου της κάθε ηλικίας μου. Όποια και αν, τώρα, του χρόνου, τον παράχρονο. Θα είναι η δικιά μου ηλικία, και θα δημιουργώ πάντα νέες αναμνήσεις!
Καλές φωτεινές γιορτινές στιγμές σε όλους μας!
