Μου λείπει περισσότερο από ποτέ. Όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει και η λαχτάρα, το στερητικό για την αγκαλιά της, για την μυρωδιά της.
Όσα αγαπώ και αν εισέπραξα, που δεν είναι και λίγα δεν έχω κανένα παράπονο, κανένα δεν μοιάζει με το δικό της. Γιατί κανένα δεν μοιάζει με το δικό της; Μα πως θα μπορούσε να μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο; Έχει αυτόν τον μαγικό μοναδικό ήχο και χροιά που δηλώνει ξεκάθαρα: ο μοναδικός άνθρωπος που θα βάλει το κορμί του μπροστά στη σφαίρα για σένα, χωρίς σκέψη .
Οι κόντρες
Τι κι αν υπήρξαν περίοδοι που αναρωτιόμουν: “καλά γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε;είναι δυνατόν η ίδια η μάνα μου να μην μπορεί να με καταλάβει;! θα έπρεπε να με γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα;!”
Μα κάθε μέρα ψάχνουμε την περπατησιά μας όλοι σαν άτομα. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Ακόμη και τον τρόπο συμβίωσης με το ίδιο μας το είναι ,που το κουβαλάμε κάθε μέρα. Ίσως η δική μου “περπατησιά” να ήταν ταχύτερη της ηλικίας μου και η Νίκη να επέλεγε την αμφισβήτηση και την αντίρρηση σχεδόν σε όλα, προκειμένου να εκφράσει τον φόβο και την αγωνία της. Φόβος και αγωνία ταλαιπωρούσαν την ίδια, και εκνεύριζαν εμένα.
Από την άλλη όμως ήταν ο βασικός λόγος που προβληματιζόμουν, και εξέταζα δυο και τρεις φορές τις επιλογές μου!προσπαθώντας να διακρίνω όχι μόνο τις πρόσκαιρες συνέπειες αλλά και τις μακροπρόθεσμες. “Ο φόβος φυλάει τα έρμα” έλεγε η Γιαγιά μου”. Βαθύ ενδιαφέρον και αδιαπραγμάτευτη Αγάπη.
Δεν ξέρω πόσα βράδια έχει καταφέρει κοιμηθεί χωρίς την έννοια μου. Βλέπεις λείπω από το σπίτι πολλά πολλά χρόνια. Την ανακουφίζει στην προσευχή της, αυτό που μπορεί να έχεις ξανακούσει: “όπου δεν βρίσκεται η μάνα, είναι ο Θεός για το παιδί”
Μου πέρασε, πέραν όλων των άλλων, κάποια δικά της στοιχεία στον χαρακτήρα μου, που στον βαθμό που τα έχουμε κάποιες φορές καταντάνε κουσούρια. Αίσθημα δικαιοσύνης. υπέρμετρη αξιοπρέπεια. σχεδόν βλακώδη εντιμότητα και εκνευριστική ευθύτητα, ειλικρίνεια. Όσο μεγαλώνουμε οι ευθείες μας από αποκλίνουσες, παράλληλες, συγκλίνουσες, μοιάζουν εφαπτόμενες.
Όλες οι σχέσεις χτίζονται. Καθημερινά. Ακόμη και οι σχέσεις που δεν επιλέγουμε αλλά τις βρίσκουμε. μαμά, μπαμπάς, αδέρφια, συγγενείς…
Η αγάπη συμβαίνει ή δεν συμβαίνει. Ο σεβασμός κατακτάται.
Την σέβομαι γιατί το κέρδισε. Όχι λόγω βιολογικής σχέσης. Αλλά για τον τρόπο που είναι δίπλα μου πάντα και κυρίως για τους λόγους που την θαυμάζω. Την λατρεύω γιατί το κέρδισε.
Είμαι η Κόρη σου. Τέλος
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα παιδιά ως ψυχές, επιλέγουν τους γονείς που επιθυμούν να τα φέρουν σ´αυτόν τον κόσμο.
Όσες φορές και αν θα έπρεπε να επιλέξω, εγώ εσένα θα διάλεγα Νίκη. Ξανά και ξανά και για πάντα. Ναι Μάνα μου! Σε ευχαριστώ καθημερινά για τον άνθρωπο που με έκανες.
Θέλω να πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχεις να μετράς εξαιτίας μου κυρίως δάκρυα χαράς και περηφάνιας …
Νίκη Σε λατρεύω
——————————————————————————————-
Μοιράζομαι μαζί σου,
πολύ δικά μου, συναισθήματα, σκέψεις, στιγμές, προβληματισμούς. Είναι σχεδόν λυτρωτικό! βαθιά ανθρώπινο! Αισθάνομαι ότι μας φέρνει πολύ κοντά και ας μην έχουμε ανταλλάξει ούτε μια χειραψία. Ίσως και να βρίσκεις και κάποια πραγματάκια πολύ δικά σου, μέσα στις δικές μου “ιστορίες”.
θέλω πολύ αυτή η επικοινωνία να γίνει ακόμη πιο ζωντανή. θέλω να διαβάσω το δικό σου real story !ΕΣΥ;
Αν ναι, στείλε την μου σε ένα email στο [email protected] και θα την δημοσιεύσω στην ενότητα “δικό σας”.
Ανυπομονώ!!
