Δε ζηλεύω την φάση σας καθόλου.
Τόσο αμυδρά όσο και σαν να ήταν χθες θυμάμαι τις δικές μου πανελλήνιες. Τότε… λίγο μετά το 1821.
Ώρες ώρες φαντάζει η περίοδος αυτή τρεις ζωές πίσω.
Επέλεξα τώρα, που τελείωσες, να σου μιλήσω και όχι ενώ αγωνιούσες, ίδρωνες, ασφυκτιούσες στα πρέπει, στα μήπως, ξενυχτούσες και αμφέβαλες αν τελικά θα τα καταφέρεις.
Πιστεύω βαθιά γενικότερα στις διαδικασίες αξιολόγησης. Αμφιβάλλω για την ουσία της συγκεκριμένης… Τεράστια συζήτηση…
Ωστόσο, καθώς θυμάμαι την δική μου εμπειρία των πανελληνίων εξετάσεων με το τότε σύστημα (εκατό συστήματά πίσω πήγαινε) τότε με τις δέσμες (3η δέσμη ήμουν) θα μοιραστώ μαζί σου σκέψεις μου. Σκέψεις που καθρεφτίζονται όχι μόνο στα σαράντα μου χρόνια, αλλά και στην τότε αντιμετώπιση μου στη φάση που βρίσκεσαι.
Και όλα στροβιλίζουν στο μυαλό σου… Αν περάσω, όλα καλά. Αν περάσω εκεί που θέλω, ακόμη καλύτερα. Αν, όμως, δεν περάσω;!
Ε λοιπόν δεν έγινε και κάτι! Αλήθεια σου λέω. Κρίση υπάρχει. Δουλειές δεν υπάρχουν. Λεφτά δεν υπάρχουν. Για όλους ισχύουν αυτά. Θα βρεις τον δρόμο σου αρκεί να έχεις στοχοπροσήλωση σε αυτό που πραγματικά θέλεις να σου συμβεί.
Η ζωή είναι δική σου και πρέπει να τη φτιάξεις όπως θες. Δίνεις του χρόνου. Ή δεν δίνεις. Οι πανελλήνιες είναι ένα πρώτο crash test κυρίως με την πάρτη σου, είναι μία τρελή φάρσα του συστήματος στη ζωή σου.
Οι δικές μου πανελλήνιες εξετάσεις
Η ηρεμία για να διαβάσεις είναι μέσα σου. Βρες την πρώτα εκεί.
Εγώ συγκεντρωνόμουν πολύ καλύτερα, διάβαζα, αφομοίωνα βράδυ προς ξημερώματα. Θα μου πεις διάβαζα για εξετάσεις, δεν δούλευα λουλουδού σε μπουζούκια. Τι να σου πω;! Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Τώρα που είπα περί ορέξεως… Άσε την θεωρία ότι η σοκολάτα τονώνει την ενέργεια, την μνήμη και την αφομοίωση. Στο τρίτο αγχολυτικό κομμάτι κέικ, πήγαινε καλύτερα μια βόλτα να πάρει αέρα ο εγκέφαλος σου, δες έναν φίλο, κάνε κάτι που στ’ αλήθεια σ’ αρέσει. Δεν είναι χαμένος χρόνος. Κερδισμένος είναι. “Αναπνέει”.
Τι νομίζεις; Οι αριστούχοι είναι κάτι τύποι που “κουτουλάνε” από δέντρο σε δέντρο και δεν γελάνε ποτέ; Λάθος.
Σε ένα βράδυ θυμάμαι έβγαλα και τα δυο βιβλία ιστορίας. Έγραψα 19,7 μόρια. Τώρα βέβαια το ότι μπερδεύω ιστορικά στοιχεία περιόδους και πρόσωπα… ειρωνικά θα απαντήσω ότι: ήταν τόσο γόνιμη η μελέτη αυτή… με αυτοσκοπό να ανταποκριθώ στις ανάγκες της ημέρας των εξετάσεων. Άλλοι το λένε παπαγαλισμό χωρίς βάθος γνώσης.
Εσκι σεχίρ κιουτάχια αφιόν καρά χισάρ!!! Σε ξέρανα;;;!!! Βέβαια, ακόμη και έτσι, πολύ θα εκτιμούσα 4-5 SOS για τις Πανελλήνιες, ή να ήμουν τολμηρή να αξιοποιήσω κανένα σκονάκι. Αλλά, άχρηστη εντελώς στο ρίσκο που λέγεται σκονάκι. Με πλημμύριζε φόβος και μόνο στη σκέψη.
Πανελλήνιες δίνεις, όχι την ψυχή σου. Είναι μια χρυσή ευκαιρία, καθώς μεγαλώνεις, για να κάνεις το πρώτο γενναίο “ξεσκαρτάρισμα”στη ζωή σου. Απομακρύνσου από τοξικούς τύπους που κρίνουν την κούραση, το διάβασμα σου, την αφοσίωση σου.
Εσύ μέσα σου ξέρεις… Εσύ αποφάσισες τι θέλεις πραγματικά να γίνεις; Να κάνεις; Είναι μια ευκαιρία ολοκληρωτικά δική σου να κάνεις το πρώτο βήμα. Και αν αυτό το βήμα είναι ατυχές πάμε στο επόμενο. Τόσοι και τόσοι καταξιωμένοι βίωσαν αποτυχίες αξιολογήσεων. Εκεί που πραγματικά ήθελαν όμως, έφτασαν.
Την επιτυχία την ορίζεις ΕΣΥ
Ρωτάς αν πέρασα; Στη σχολή που ήθελα, Νομική, όχι. Για τρία μόρια. Δεν στενοχωρέθηκα, ούτε απογοητεύτηκα. Αισθάνθηκα προσβεβλημένη. Τα τρία μόρια κάτω κρίνουν αποτυχημένη την αξιολόγηση μου; Και τρία επάνω θα με έκαναν υπερπετυχημένη; Δεν δέχθηκα καν να γίνει επαναξιολόγηση στην έκθεση μου. Έτσι λοιπόν δεν έδωσα δεύτερη χρονιά. Και λοιπόν;!
Την επιτυχία την ορίζεις εσύ, όχι τα μόρια. Κυρίως την επιτυχία στη… ΖΩΗ!
