Ας μην εξεγειρόμαστε εμείς οι γυναίκες όταν μας λένε ότι έχουμε χάσει την θηλυκότητά μας. Είναι αλήθεια, την έχουμε χάσει. Επαναστατούμε με το παραμικρό, έχουμε χάσει την δεκτικότητα, την εσωτερικότητά μας… Μας έχει παρασύρει η εξωτερική ζωή με τους φόβους της και χάσαμε την σωστή πόλωσή μας.
Η ταύτιση του ανθρώπου με τα χαμηλότερα επίπεδα της ζωής, προκαλεί διαστρεβλώσεις στην ορθή πόλωση. Αντίθετα, η ανάπτυξη προς τον ανώτερο ψυχικό κόσμο, η ανάπτυξη της ψυχής, θεραπεύει, επαναφέρει την ορθή πόλωση του ανθρώπου, κι έτσι οι άντρες γίνονται πιο ανδροπρεπείς και εκπληρώνουν την ενσάρκωσή τους, ενώ οι γυναίκες γίνονται πιο θηλυκές και επίσης εκπληρώνουν την ενσάρκωσή τους.
Αυτή η ταύτιση με τα πιο γήινα κομμάτια του εαυτού, μάς θυμίζει τον κοσμογονικό μύθο της Γαίας και του Ουρανού. Τα παιδιά της Γαίας βγήκαν κακόμορφα, τέρατα. Έτσι και ο άνθρωπος, όσο ταυτίζεται με τα πιο γήινα κομμάτια τού εαυτού του και χάνει την επαφή με τον κόσμο των Ιδεών και της Ψυχής, θα διαστρεβλώνεται η προσωπικότητά του και θα γίνεται ένας κακόμορφος άνθρωπος. Αντίθετα, η ανάπτυξη προς τις ανώτερες σφαίρες, θα φέρει ομορφιά σε όλα τα σώματα του ανθρώπου.
Επίσης υπάρχει η ημι-ασυνείδητη εσφαλμένη εντύπωση στις γυναίκες ότι οι άντρες είναι εκείνοι που οφείλουν να μάς κάνουν γυναίκες με το να φέρονται περισσότερο ανδροπρεπώς. Αυτό όμως είναι λάθος σε ένα βαθμό. Εμείς οι ίδιες έχουμε το καθήκον να πραγματώσουμε τη θηλυκότητά μας, δεν μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος για εμάς, όπως δεν μπορεί κάποιος άλλος να μάς φέρει σε επαφή με την αλήθεια μας. Η γυναίκα για να ξαναγίνει θηλυκή πρέπει να μάθει να γίνεται ένα δοχείο, δοχείο μετουσίωσης ενεργειών, συναισθημάτων, εμπειριών. Αντί αυτού, σήμερα η γυναίκα έχει χάσει κάθε υπομονή και δεκτικότητα, επαναστατεί και γκρινιάζει με το παραμικρό, και το κυριότερο, δεν ξέρει ή αρνείται να διαχειριστεί τον πόνο, κάτι που όμως είναι μέσα στα καθήκοντά της.
Η θηλυκότητα είναι συνυφασμένη με την αποδοχή, επεξεργασία και μετουσίωση του πόνου.
Ο πόνος είναι βασικό μέρος της ζωής, θα ήταν ανεδαφικό αν αρνούμασταν κάτι τέτοιο. Η γυναίκα έχει σαν καθήκον την επεξεργασία του συναισθηματικού πόνου, ενώ ο άντρας επεξεργάζεται τους πιο υλικούς αλλά και νοητικούς πόνους. Παίρνουμε το ακατέργαστο υλικό της ζωής, και το πλάθουμε. Αυτό σημαίνει επεξεργασία και μετουσίωση του πόνου.
Η γυναίκα σαν δέκτης που είναι, λαμβάνει τις ενέργειες του άντρα και συνειδητά ή ασυνείδητα προσπαθεί να τις μετουσιώσει και να παράγει κάτι νέο. Εκεί κρύβεται και η γονιμότητά της, σ’ αυτό το μετουσιωτικό έργο, όπως κάνει και η μητέρα γη που λαμβάνει τα ξερά φύλλα, τα κάνει λίπασμα και παράγει νέα φυτά. Φυσικά και σε αυτήν την διαδικασία υπάρχει αγώνας, πόνος, αλλά και πολλή δημιουργικότητα.
Ας αναπτύξουμε λοιπόν περισσότερη υπομονή, δεκτικότητα, ησυχία, εσωτερικότητα. Ας μάθουμε να μιλάμε λιγότερο, γιατί στις μέρες μας ο λόγος έχει γίνει βασικό μέσον χειραγώγησης απ’ τη πλευρά των γυναικών. Αντί η γυναίκα να βάφεται υπερβολικά και να επιδεικνύει επίσης υπερβολικά το σώμα της σαν υπεραναπλήρωση της χαμένης θηλυκότητάς της, ας αναπτύξει αρετές που θα την κάνουν πραγματικά χαρισματική, θελκτική και γόνιμη. Αναζητά τον τέλειο άντρα, όμως δεν ξέρει να τον δημιουργήσει – αντιθέτως, με την αντιπαθητική κι εγωιστική συμπεριφορά της, δημιουργεί το αντίθετο απ’ αυτό που επιθυμεί, δημιουργεί έναν άντρα αδιάφορο, αδύναμο, άπιστο κλπ, γιατί η ίδια δεν πλουτίζει τον εαυτό της.
Η γυναίκα είναι τροφή, δίνει τροφή, αν έχει τροφή. Η τροφή που δίνει, εκτός από υλική, είναι βασικά συναισθηματική. Αν η συναισθηματική τροφή είναι πραγματικά θρεπτική, ο άντρας της, τα παιδιά της και το περιβάλλον της θα χαίρουν άκρας υγείας και πνευματικότητας. Αν όμως η τροφή που δίνει είναι βαριά και δηλητηριασμένη, και το περιβάλλον της θα είναι το ίδιο. Έτσι λοιπόν η γυναίκα έχει αρκετά χαρούμενα καθήκοντα.
Να σημειώσω ότι ένας απ’ τους λόγους για τη διαστρέβλωση των πολικοτήτων των ανδρών και των γυναικών στην εποχή μας, είναι το τεράστιο πρόβλημα της χημικής μόλυνσης, χημικά που αλλάζουν τις πολικότητές μας. Όπως επίσης και οι πάμπολλες υλιστικές ενέργειες και σκεπτομορφές που σαν φίδια που έρπουν εισέρχονται στη φυσιολογία μας και μάς κρατούν δέσμιους της ύλης, κατεβάζοντας τον κραδασμό μας, και με έναν χαμηλό κραδασμό, οι πολικότητες εύκολα διαστρέφονται. Όλα αυτά είναι εχθροί μας.
Ωστόσο, ο άνθρωπος που ενατενίζει την Ψυχή του, χτίζει σπειροειδώς την πνευματική του φυσιολογία, δημιουργεί γέφυρες, ενώ με τη σειρά τους η γυναίκα και ο άντρας γίνονται γέφυρες επίτευξης ο ένας για τον άλλον. Μια πραγματική γυναίκα θα γίνει το ψυχικό όχημα για τον άντρα, το οποίο θα ανεβάσει τη συνειδητότητά του σε ανώτερες σφαίρες, κι έτσι θα μπορεί εκείνος να ξεπερνά αδυναμίες κι εθισμούς (π.χ. τσιγάρο, αλκοόλ κλπ), εθισμοί που δεν είναι παρά μια ανάγκη για την χρησιμοποίηση της θηλυκής αρχής προς έναν ανώτερο σκοπό, εκδηλωμένη ωστόσο διαστρεβλωμένα. Έτσι και ο άντρας καλείται να αναπτύξει πιο εξιδανικευμένη σχέση με τη γυναίκα.
