Μπορεί να ζούμε σε εποχή ακραίου υλισμού, καταναλωτισμού, κυνισμού, αμφισβήτησης, διανοητικισμού ή και χυδαιότητας, όμως η ευλάβεια δεν έχει εγκαταλείψει τις καρδιές όλων των ανθρώπων και υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να ανάψουν τα κεράκια της ψυχής τους με την προσευχή και να τραφεί το είναι τους με ανώτερες ενέργειες κι επιρροές. Πρέπει όμως να ξεφύγουμε απ’ το μοντέλο τηςπροσευχής ως “λεκτικής επαιτείας” και να δούμε την προσευχή ως μέσον ανάτασης κι αφομοίωσης ανώτερων “θρεπτικών” στοιχείων που δεν πρόκειται ν’ αφήσουν την ζωή μας να πεινάσει.
Η προσευχή μας “ψηλώνει” σαν οντότητες. Στην προσευχή “τεντώνουμε” τον εαυτό μας να γίνουμε μεγαλύτεροι, υψηλότεροι, να κατακτήσουμε νέες διαστάσεις του είναι μας. Αντίθετη έννοια της προσευχής είναι η συρρίκνωση στο εγώ, το κλείσιμο στον υλιστικό μας εαυτό. Εάν δεν ψηλώνουμε, τότε θα “παχαίνουμε”, θα γινόμαστε δηλαδή “παχύσαρκοι” από εγώ, πάθη, προσκολλήσεις. Η ζωή έχει πάντα την τάση ν’ αναπτύσσεται, και αυτή την ανάπτυξη αν δεν την πάρουμε σε “ύψος” με τη δική μας προσπάθεια, θα την πάρουμε σε “φάρδος”.
Χρειάζεται όμως να έχουμε ένα στόχο στην προσευχή μας. Φυσικά ο Θεός είναι ο στόχος, αλλά επειδή το Θείον είναι κάτι το απέραντο, η Απειροσύνη η ίδια, μπορούμε να έχουμε σαν στόχο κάποια ανώτερα Κέντρα ή Οντότητες που εκδηλώνουν θεϊκά στοιχεία – αυτά θα τα επιλέξει κανείς βάσει αυτών που πραγματικά τον εμπνέουν κι αγαπά. Κι εδώ πάμε κατόπιν στο θέμα της λατρείας.
Στην λατρεία, προσπαθούμε να εξομοιωθούμε με το αντικείμενο της λατρείας. Λατρεία είναι και όταν εξιδανικεύουμε ένα πρόσωπο: ασυνείδητα προσπαθούμε να αντλήσουμε απ’ τις ποιότητές του και να τις αφομοιώσουμε σε ένα βαθμό. Ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιεί κανείς, μπορεί να λατρεύει ορισμένα άτομα, εκείνα που έχει εξιδανικεύσει, είτε είναι κάποιος καλλιτέχνης, πνευματικός δάσκαλος, ή ακόμα και ο άνθρωπος με τον οποίο κάποιος είναι ερωτευμένος. Πρέπει όμως να προσέχουμε ποια άτομα τελικά λατρεύουμε. Στην προσευχή μας, ας επιλέξουμε την λατρεία ανώτερων οντοτήτων για να φέρουμε τις ποιότητές τους στο είναι μας.
Οι εικόνες προσώπων που εξέφρασαν αρετή, ομορφιά, τελειότητα, δικαιοσύνη, ηρωισμό, είναι κοντά στον πυρήνα μας και η λατρεία τους επισπεύδει την πνευματική μας πρόοδο και την αυτοπραγμάτωση. Γι’ αυτό, δεν είναι κακό να λατρεύει κανείς μια μορφή – αφού εξασκηθεί με την μορφή, μπορεί κατόπιν να πάει και στο άμορφο, το ενεργειακό.
Οι γνωστές προσευχές των θρησκειών έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι ενεργοποιημένες απ’ τις εκατομμύρια φορές που έχουν επαναληφθεί. Και φυσικά είναι δυνατές κι αποτελεσματικές γιατί έχουν δοθεί από φωτισμένες οντότητες και είναι επιστημονικές φόρμουλες ενεργοποίησης. Κατόπιν μπορεί ο άνθρωπος να περάσει στην προσευχή χωρίς λέξεις, στην προσευχή ως ανάταση κι επέκταση προς την Απειροσύνη.
Η εξάσκηση στην προσευχή είναι θέμα δεκαετιών, αιώνων, ζωών. Με κάθε προσευχή, ανάβουμε κι ένα κεράκι στην πνευματική μας φυσιολογία και κάποτε θα έχουμε τελικά έναν λαμπρό πολυέλαιο ή θα γίνουμε ήλιοι. Αρκεί όμως ν’ ανάβουμε καθημερινά το κεράκι τηςπροσευχής.
