Από μικρή είχα μια σχέση μίσους με τα κοριτσίστικα παιχνίδια.
Από την Έλενα Φλώρου
Έτσι ενώ οι φίλες μου έπαιζαν μ̓ εκείνη τη πλαστική αηδία, το “μωρουλίνι-κατρουλίνι”, και παρίσταναν τις στοργικές μητέρες, εγώ επέμενα να φορτώνω στη τσάντα μου playmobil και να παίζω πειρατικές μάχες με τ̓ αγόρια στο προαύλιο του σχολείου.
Όταν είσαι πιτσιρίκι, αυτό ονομάζεται διαφορετικότητα, καθώς όμως μεγαλώνεις η κάποτε ιδιαιτερότητα σου καταδικάζεται από τη γυναικεία κοινότητα κι αναβαθμίζεσαι σε “κινούμενη ντροπή του είδους”.
Έβλεπα τις συμμαθήτριές μου να παίρνουν σειρά η μια πίσω από την άλλη στ̓ όνειρο της μητρότητας και πάθαινα νευρικό κλονισμό όταν μου έλεγαν “άντε και στα δικά σου”. Το ίδιο ακριβώς πάθαινε και η μάνα μου για τον αντίθετο λόγο και μ̓ έπρηζε από το πρωί μέχρι το βράδυ για την άρνησή μου να της χαρίσω εγγόνι.
Δε σνόμπαρα τον θεσμό της οικογένειας, δε μισούσα τα παιδιά κι όχι δε με ταλαιπωρούσε καμιά γενετική ανωμαλία, απλά δε με συγκινούσε η σκέψη του φουσκωμένου σαν αερόστατο εαυτού μου με τις περίεργες νυχτερινές λιγούρες.
Αν οι γυναίκες έχουν στ̓ αλήθεια βιολογικό ρολόι, το δικό μου παρέμενε πεισματικά ξεκούρδιστο προς λύπη των συντρόφων που πέρασαν από τη ζωή μου και προς απογοήτευση της οικογένειάς μου, που ήθελε σώνει και καλά να με καμαρώσει ευτυχισμένη κουνελομάνα.
Πέρασαν τρία χρόνια με το ενδιαφέρον μου στραμμένο στην επαγγελματική μου ανέλιξη για να βρεθώ μετά το πέρας τους φουλ καψούρα κι ερωτευμένη με τον άνθρωπο που έμελλε να φέρει τη μεγάλη ανατροπή.
Ένα ωραίο απόγευμα Σαββάτου και καθώς περπατούσαμε χέρι-χέρι στον Πειραιά τρώγοντας παγωτό, περάσαμε από το απαγορευμένο μέρος: την παιδική χαρά.
Κι εκεί έγινε το απίστευτο. Βλέποντας τα παιδάκια να τρέχουν σαν τα δαιμονισμένα πάνω-κάτω ανάμεσα στις τσουλήθρες και τις κούνιες, ένα τσίμπημα στοργής και τρυφερότητας ενόχλησε την αμετανόητη, σκοτεινή, πτυχή μου.
Φευγαλέα πέρασε μπροστά από τα μάτια μου η εικόνα του δικού μου σπόρου έρωτα να φωνάζει “μαμά θέλω να μ̓ ανεβάσεις στο αλογάκι” κι εγώ σαν ηλίθια χαζομαμά να σπεύδω να πραγματοποιήσω τη διαταγή του μικρού μου αφέντη, μένοντας σε απόσταση ασφαλείας για να μη χτυπήσει.
Φαντάστηκα ένα μικρό σατανά με πράσινα μάτια σαν του πατέρα του, τόσο δα μικρό αλλά διπλά φασαριόζικο –πώς αλλιώς, αφού θα ήταν δικό μου παιδί;– να τρέχει γύρω μου και να με παρακαλά να του πάρω σοκολάτα πριν γυρίσουμε σπίτι.
Άγχος με κατέκλυσε στην πρώτη μου αυτή επαφή με τη μητρική μου φύση το οποίο με την πάροδο του καιρού το συνήθισα, αφού έγινε όλο και πιο συχνό.
Ξαφνικά άρχισα να σταματώ μπροστά από βιτρίνες με μωρουδιακά και να μπαίνω να χαζεύω μέσα στο μαγαζί από ριλάξ μέχρι μικροσκοπικά παπουτσάκια και να ρίχνω ματιές γεμάτες αγάπη σε καροτσάκια που έσερναν μαμάδες στον δρόμο.
Έβλεπα μωράκια κι έσπευδα να τους χαϊδέψω το χεράκι και να κάνω όλες εκείνες τις χαζογκριμάτσες που τα διασκεδάζουν, που σημειωτέον παλιότερα κατέκρινα κι ήθελα να τις απαγορεύσουν δια νόμου.
Ώσπου ήρθε και η μέρα, η ιστορική, που τόλμησα να ρωτήσω στα ίσια το σύντροφό μου: “Θα ήθελες κάποια στιγμή να κάνουμε ένα μωρό; Μπορείς να μας φανταστείς γονείς;”
Όχι, δεν έφυγε για τσιγάρα στο περίπτερο και δεν τον ψάχνω με amber alert. Κι εκείνος το είχε σκεφτεί, απλώς δεν είχε βρει το θάρρος να το αναφέρει ούτε στην πλάκα, επειδή φοβόταν την αντίδρασή μου.
“Ωραία όλα αυτά, αλλά πού θες να καταλήξεις;” θα με ρωτήσεις εύλογα, αναγνώστη μου.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία που μια γυναίκα πρέπει να δρομολογεί τα πράγματα για να αποκτήσει οικογένεια. Δεν υπάρχει οριοθετημένο περιθώριο και δεν πρέπει να μας πιάνει φρενίτιδα όταν το ρολόι της φύσης δε λέει να χτυπήσει.
Γι’ αυτό μην ακούτε τις μανάδες σας κι αφήστε στην άκρη τις καρφίτσες από τα προφυλακτικά των συντρόφων σας καθώς και τα ενοχλητικά “εγώ πότε θα γίνω μάνα;”
Τα ίδια έκανε η Δήμητρα Παπαδοπούλου στο Σ’αγαπώ-Μ’αγαπάς κι έμεινε με το μπιμπερό στο χέρι.
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, φροντίδα κι έχουν ευθύνες, άρα η απόφαση απόκτησής τους πρέπει να είναι ώριμη και κατασταλαγμένη.
Ανάμεσα στους συντρόφους πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη πέραν του ισχυρού συναισθηματικού δεσμού που οφείλουν να έχουν.
Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, γι’ αυτό κάθε μία ας περιμένει τον κατάλληλο, εκείνον που πραγματικά ολοκληρώνει τον κόσμο και την ευτυχία της. Άλλωστε τα μωρά, όπως λένε, είναι η συνέχεια του έρωτα δύο ανθρώπων. Ας μην ανάγουμε τόσο μοναδικές εμπειρίες σε σκέτες διαδικασίες αναπαραγωγής.
Όσο γι’ αυτές που βρίσκονται ακόμη στη θέση της άρνησης που υπήρξα κι εγώ, κλείνω με αυτά τα λόγια: Τα ρολόγια είναι ξεκούρδιστα γιατί περιμένουν τον δεξιοτέχνη ωρολογοποιό για να τα κάνει να λειτουργήσουν.
