Σου τηλεφωνεί ένα μήνα μετά το χωρισμό, ξημερώματα και σου λέει άνοιξέ μου. Μπαίνει σαν τυφώνας μέσα και πριν προλάβεις να αντιδράσεις σε γεμίζει με φιλιά. Δεν έπαψες να του λείπεις ούτε στιγμή και με ύφος χιλίων καρδιναλίων σου λέει πως σε αγαπάει. Εσύ όμως αστραπιαία αναρωτιέσαι: υπήρξε πράγματι αγάπη μεταξύ σας;
Από την Κωνσταντίνα Αρβανίτη
Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα μεταβάλλονται, κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά κι απόλυτα. Η αγάπη είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει κι αυτό διαφαίνεται στις πράξεις. Φυσικά, αν επιλέξεις να αναλύσεις ένα μεμονωμένο γεγονός, με λίγο στύψιμο από δω και λίγο ξεζούμισμα από κει, κάτι θα βρεις. Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας όμως. Την αγάπη τη νιώθεις και τη βιώνεις χωρίς να χρειαστεί να κάνεις την τρίχα τριχιά για να την εντοπίσεις.
Συνεπώς, αν δεν την αισθάνεσαι αβίαστα, τότε κρίμα αλλά ίσως δεν υπάρχει. Και σίγουρα μια τέτοια διαπίστωση δεν έρχεται αβασάνιστα, αλλά μη μου γίνεις ένα με το πλακάκι γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή.
Τα πράγματα που λες, είναι απλά.
Μετά το στάδιο του “μου αρέσεις σου αρέσω”, επιλέγεις για τους χι-ψι λόγους να συμπορευτείς με έναν άνθρωπο. Αφού λοιπόν η παραμονή σου σε μία σχέση είναι επιλογή κι όχι εξαναγκασμός, οφείλεις να τη στηρίζεις και να συμπεριφέρεσαι επάξια, αλλιώς καλύτερα να φεύγεις και να αφήνεις χώρο για τον επόμενο. Είναι θέμα κοινής λογικής, κι ας προσπαθήσουν κάποιοι να σε πείσουν πως η γη δε γυρίζει αλλά κάνει κωλοτούμπες γύρω από τον Άρη.
Σίγουρα θα απορείς που μιλάω για την αγάπη με γνώμονα τη λογική. Πώς είπες; Είναι αμιγώς συναίσθημα; Σύνελθε και κατέβα απ’ το μπαλκόνι της Ιουλιέτας γιατί ο Ρωμαίος την έκανε απ’ την πίσω πόρτα με την καμαριέρα.
Συναίσθημα και λογική τελούν σε αλληλεξάρτηση και τη φράση “τον αγαπώ” πρέπει να ακολουθεί αποκλειστικά ένα θετικό “επειδή”. Δε θα μπορούσε εξάλλου να ισχύσει αλλιώς.
Θα ισχυριστείς ότι αγαπάς έναν άνθρωπο που λόγου χάρη δεν κόβει τις γέφυρες με το παρελθόν του και επιτρέπει στα φαντάσματά του να στοιχειώνουν το παρόν σου;
Θα ισχυριστείς ότι αγαπάς έναν άνθρωπο που σε στολίζει με άκομψα κοσμητικά επίθετα και σε προσβάλλει μπροστά σε γνωστούς κι αγνώστους με πρόσχημα την πλάκα;
Θα τολμήσεις να συνδέσεις την αγάπη με έναν άνθρωπο που εκδηλώνει ακραίες συμπεριφορές απέναντί σου;
Κι από την άλλη, θα ισχυριστείς ότι αγαπάς έναν άνθρωπο τον οποίο έχεις πνίξει λες κι είσαι το καλαμαράκι το τηγανιτό που του έχει κάτσει στο λαρύγγι;
Θα ισχυριστείς ότι αγαπάς έναν άνθρωπο όταν το α λα καρτ σου περιέχει ζήλια διαστάσεων Ολυμπιακού σταδίου; Αυτό δεν είναι αγάπη.
Και σύμφωνοι, δεν υπάρχει ορισμός που να δύναται να συμπεριλάβει όλες τις εκφάνσεις και παραμέτρους της. Ωστόσο, πάντοτε θα τη βρίσκεις να βολτάρει παρέα με την αβρότητα και την αμοιβαία εκτίμηση, με το θαυμασμό και την ευπρέπεια.
Στάσου, μη μιλάς ακόμα. Πριν ακυρώσεις όσα έζησες λόγω ελλείψεως αγάπης, άσε με να σου πω και το εξής. Κάποια πράγματα παραμένουν απόλυτα, όχι όμως όλα! Ξέρεις πότε οι εκρηκτικές συμπεριφορές, τα πάθη και τα λάθη, η ζήλια και η κτητικότητα, η ένταση κι ο εγωισμός, μπορούν να ενώσουν δύο ανθρώπους; Ναι, σωστά. Όταν υπάρχει έρωτας.
Και φυσικά λίγοι θα αποκαλέσουν τα πράγματα με το όνομά τους. Εθισμός, αδυναμία, παθητικότητα, αυτοκαταστροφικές ή και σαδομαζοχιστικές τάσεις είναι ορισμένες από τις λέξεις κι εκφράσεις που θα χρησιμοποιήσουν εναντίον σου. Κάθε άλλο όμως. Απαιτείται δύναμη, πυγμή κι αποφασιστικότητα ώστε να αναμειγνύεις τα λάθος χημικά στοιχεία και να κοντοστέκεσαι σε απόσταση αναπνοής για να θαυμάσεις την έκρηξη.
Εντάξει, στα μάτια εκείνου που δεν έχει βρεθεί στη θέση αυτή φαντάζεις με ανεγκέφαλο ούφο. Κι εσύ ξέρεις όμως πως αντέχεις περιορισμένο αριθμό εκρήξεων. Πέρα από αυτό το σημείο, αν δεν έχεις καταφέρει να βρεις τις σωστές αναλογίες, είναι προτιμότερο να πονέσουν τα πόδια σου από τη φυγή παρά να αφανιστείς από την πυρηνική καταστροφή.
Τώρα λοιπόν που ξέρεις τι έπεται, τώρα που ξέρεις ότι η αγάπη δεν είναι τσίχλα που τη φτύνεις, την πατάς κι επιστρέφεις ένα ξημέρωμα να την αναμασήσεις, μίλα. Πες αυτό που χρειάζεται για να μην υπάρξετε ποτέ ξανά μαζί. Πες ότι η για πολλοστή φορά -τύπου χολιγουντιανό ρομάντζο- εμφάνισή του δε σε συγκινεί.
Εξάλλου το έχεις δει αρκετές φορές το έργο για να γνωρίζεις πως ο ρόλος της πριγκίπισσας μάλλον δόθηκε σε άλλη. Και θα φύγει. Θα κοντοσταθεί λίγο και θα πει “αντίο, να προσέχεις”. Δε θα ξαναπεί όμως “σε αγαπάω¨. Διότι απλούστατα, η κατ’ επίφαση αγάπη, η επιφανειακή, σβήνει και χάνεται όταν ο εγωισμός έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη.
Και τώρα; Τίποτα. Κλείσε την πόρτα. Και “άστα λα βίστα…”.
