Κυριακή: η μέρα που φτιάχτηκε εκ προοιμίου για να πηγαίνεις εκκλησία για να την περνάς (τη μισή τουλάχιστον) αγναντεύοντας το μέλλον από το κρεβάτι – το δικό σου ή και κάποιου άλλου, μόνη/ος ή με παρέα, δεν έχει και πάντα και τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να την ξοδεύεις και όχι να την πετάς.
Να την ξεζουμίζεις, να την απολαμβάνεις φορώντας μόνο το τριμμένο υπερμέγεθες (oversized που το λένε και στο χωριό μου) φούτερ σου. Που δεν ήταν αλλά έγινε “σου”, ένα από τα καλά του να έχει περάσει, έστω και μια φορά, από τη ζωή σου ψηλός με κορμάρα γκόμενος – αυτά τα κορμιά που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο γένος και να πλημμυρίζεις συγκίνηση. Τα παραπάνω σε αφορούν αν είσαι κορίτσι ή και αγόρι που αγαπάς τα αγόρια, αν είσαι αγόρι που αγαπάς τα κορίτσια, δεν ξέρω με τι μπορείς να βολευτείς, αυτοσχεδίασε ή στην τελική, μη φοράς και τίποτα.
Άσε που ειδικά αν είσαι ψηλός με κορμάρα γκόμενος, θα σου τα έχουν κατασχέσει όλα τα τριμμένα φούτερ οι εκάστοτε αγαπητικιές.
Θα πρέπει βέβαια, εκτός από φούτερ, στο σωστό τεράστιο μέγεθος, να υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα κάνουν άνετη την παραμονή σου στο κρεβάτι: όπως ένα πρόσχαρο και ζεστό δωμάτιο, ίσως με μια κάποια θέα, ένα άνετο στρώμα, ένα ζεστό πάπλωμα, λίγος χυμός, ας είναι και του κουτιού, αυγά μάτια σωστά τηγανισμένα, φρυγανισμένο ψωμί και οπωσδήποτε μυρωδάτος καφές.
Τα παραπάνω ισχύουν κι έχουν σημασία μετά από κάποια ηλικία, δεν ξέρω ποια, ο καθένας θέτει το δικό του ηλικιακό – και όχι μόνο – όριο για το πότε κάτι δεν είναι πλέον αρκετό. Και άλλες φορές η ίδια η ζωή, μας οδηγεί σε αυτό, ύπουλα, μέσα από διεργασίες που δεν αντιλαμβανόμαστε, όπως ακριβώς και ένας ασυμπτωματικός ιός – ξέρεις τώρα, καταλαβαίνεις.
Κι όλα αυτά επειδή το μέλλον (αυτό που υποτίθεται ότι ατενίζεις από το κρεβάτι σου, περί αυτού ο λόγος) δεν φαίνεται ευοίωνο χωρίς τα παρελκόμενα. Από μια «κατάσταση» και μετά… χρειάζεσαι όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα για να τρέξει το project, για να απολαύσεις ένα Κυριακάτικο άραγμα, δίχως δεύτερες σκέψεις, στο κρεβάτι.
Πολύπλοκο θα μου πεις, ίσως και λίγο άδικο. Ειδικά αν σκεφτείς ότι κάποτε το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ένα καφές, καλός ή κακός δεν είχε σημασία, αρκεί να είχε μέσα καφεΐνη. Ένας καφές και ένα σώμα, που τις περισσότερες φορές δεν ανήκε καν σε κάποιον που αγαπούσες. Πότε να προλάβεις άλλωστε, η καψούρα δεν αφήνει και πολύ χώρο για αγάπη…
Ε, τι λες κι εσύ;
