Αλλαγή… Πόσο αλήθεια αντιστεκόμαστε σε αυτή;
Μια ιστορία!
Πάνε μέρες τώρα που παρακολουθώ μία παρέα γυναικών και την πορεία της κοινής ζωής τους. Πώς περνάνε στην καθημερινότητα τους, ποια είναι τα ενδιαφέροντα τους, τι τους ενοχλεί, με τι τη “βρίσκουν”. Τις παρακολουθώ και ψάχνω να βρω τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να ενεργοποιήσει την ανάγκη τους για αλλαγή.
Ξέρεις τα τουβλάκια JENGA;
Νιώθω τη ζωή τους σαν έναν γύρο από τουβλάκια Jenga, εύθραυστη, έτοιμη να καταρρεύσει. Τα τουβλάκια τρέμουν βαλμένα στην ίδια θέση για πολύ καιρό.
“Μην μου πειράξεις κανένα από τα τουβλάκια μου” θα έλεγαν αν μπορούσαν να δουν ό,τι βλέπω…
Οι άνθρωποι έχουν μάθει να αποφεύγουν τις αλλαγές. Στο μυαλό τους είναι συνυφασμένες με ανεπιθύμητους αιφνιδιασμούς και διατάραξη της ησυχίας τους. Επιλέγουν να συσσωρεύουν τόνους από απαρχαιωμένες τακτικές και συνήθειες, αντί να ψάχνουν να ανακαλύψουν δρόμους που θα οδηγήσουν την ζωή τους στο φως και την απελευθέρωση.
Όμως, καμία απειλή δεν είναι μεγαλύτερη από αυτή της στασιμότητας. Τα νερά, όταν δεν ανανεώνονται, μαζεύουν μικροοργανισμούς, θολώνουν, το χρώμα τους σκουραίνει και κανένας δεν θέλει να κολυμπήσει μέσα σε αυτά.
Οι φίλες μου έχουν δημιουργήσει τη δική τους προσωπική σπηλιά και οποιοσδήποτε εξωγενής παράγοντας μοιάζει απειλητικός. Βλέπω όμως στα μάτια τους ότι θέλουν να εμπιστευτούν, να ακουμπήσουν και να παραδεχτούν. Θέλω να τις διαβεβαιώσω ότι κατανοώ τον φόβο τους και να βοηθήσω να απαλλαγούν από αυτόν.
Ένα όραμα!
Πάντα μου άρεσε να εμπνέω ανθρώπους και να τους παρακολουθώ στη συνέχεια να δίνουν μία με τα φτερά τους και να πετάνε ψηλά! Φαντάζομαι έναν κόσμο με ανθρώπους νοητικά ελεύθερους, που δεν χάνουν το νόημα και το κίνητρο για ζωή!
Επιστρέφοντας στην μικρή παρέα, η επιθυμία μου να βοηθήσω να ανοίξουν τα φτερά τους συναντά εμπόδια. Αναρωτιούνται μήπως η πρωτοβουλία μου κρύβει κάποιο πονηρότερο κίνητρο…
“Τι έχω να κερδίσω βρε κορίτσια, πέρα από την μεγάλη χαρά ότι βοήθησα;”
Και τότε έρχεται η απάντηση: “Μα κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί μας. Οι άντρες μας είναι αδιάφοροι και οι γονείς μας καλοί άνθρωποι, αλλά δεν καταλαβαίνουν από αυτά…”. Κατανοώ απολύτως τις ενστάσεις και την καχυποψία τους.
Η γλυκιά αναταραχή της αναθεώρησης!
Τις επόμενες ημέρες οι φίλες μου δείχνουν προβληματισμένες, αρχίζουν να επανεξετάζουν τις ζωές και τον εαυτό τους. Να αναγνωρίζουν τις παραλήψεις τους, να αντιλαμβάνονται τις πραγματικές ευθύνες αλλά και τις ανάγκες τους.
Υπάρχουν μικρά δείγματα αλλαγής στην καθημερινότητα τους. Έχει αρχίσει να μπαίνει φως ανάμεσα στα τουβλάκια τους κι εγώ αναρωτιέμαι τι να ενεργοποίησε αυτή την αλλαγή…
Μόνο η αγάπη είναι ικανή να ενεργοποιήσει οποιαδήποτε αλλαγή. Χωρίς την παρουσία της στην ζωή μας νιώθουμε φόβο. Οι φίλες μου μέσω της αγάπης, βίωσαν την ασφάλεια και έτσι, ήταν πια έτοιμες να προχωρήσουν τη ζωή τους.
Σταυρούλα Χριστοπούλου
Προσωπική υποστήριξη κατεύθυνσης και επίτευξης στόχων
Facebook page
