“Η ιστορία μου ξεκινά πριν 3 χρόνια περίπου. Τότε ήμουν μόλις 21 ετών, σήμερα που σας γράφω 24 και κρατάω έναν άγγελο στην αγκαλιά μου!
Πάντα ονειρευόμουν να φτιάξω τη δική μου οικογένεια, που θα διέφερε από αυτήν που μεγάλωσα. Έτσι όταν γνώρισα τον πρώην σύζυγό μου νόμιζα ότι όλες μου οι ελπίδες για ένα ευτυχισμένο μέλλον θα έβγαιναν αληθινές.
Τον ερωτεύτηκα τόσο, που δεν έβλεπα τα ελαττώματά του. Μείναμε σχεδόν από την πρώτη εβδομάδα μαζί, για περίπου 1,5 χρόνο – τόσο άντεξα- μαζί με τα πεθερικά μου. Εκεί κατάλαβα με ποιον είχα να κάνω ή καλύτερα με τι οικογένεια είχα να κάνω.
Σε όλο αυτό το διάστημα σταμάτησα σπουδές και αφέθηκα στα θέλω του άντρα μου, ο οποίος τελικά όπως αποδείχτηκε ήταν υποχείριο της μητέρας του. Καταλαβαίνετε ότι οι σχέσεις μου μαζί της δεν ήταν καθόλου καλές, όταν ο σύντροφός μου δεν ήταν μπροστά. Γιατί όταν ήταν, αυτή ήταν αγία!
Η κατάσταση στο σπίτι ήταν ανυπόφορη. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν όλο και χειρότερα. Το μόνο που με έκανε να χαμογελάω ήταν ο γιος μου, που ήρθε στη ζωή μου – και λέω “ζωή μου” γιατί ο σύντροφός μου δεν ήταν ποτέ παρών.
Κάθε φορά που σκεφτόμουν να χωρίσω, το μετάνιωνα. Έλεγα “πως είναι δυνατόν να αφήσω το παιδί μου χωρίς οικογένεια;”. Μέχρι που μια μέρα σε έναν από τους καβγάδες, που πλέον είχαμε συχνά, με χτύπησε ενώ είχα αγκαλιά το μικρό μου. Κάλεσα την αστυνομία επισκέφθηκα ψυχολόγο ο οποίος με βοήθησε αρκετά να σταθώ στα πόδια μου.
Πλέον βλέπει το παιδί 3 φορές την εβδομάδα, έρχεται στο σπίτι αλλά δεν συμμετέχει οικονομικά καθόλου, με το βάρος να πέφτει στους γονείς μου και ντρέπομαι πολύ για αυτό.
Από την ημέρα που αποφάσισα να φύγω, είμαστε σε δικαστήριο και αντιδικίες συνεχώς. Αντέχω όμως. Το μόνο που δεν αντέχω είναι η σκέψη πως μια μέρα θα προσπαθήσουν να πληγώσουν το μικρό μου αγγελούδι…
Όλες εσείς που είστε ή θα γίνετε μανούλες, θέλω να σας πω πως τα παιδάκια μας έχουν ανάγκη από ουσιαστικές σχέσεις και δεμένες οικογένειες! Κάθε τι λιγότερο δεν τους αξίζει. Εγώ το έμαθα με τον πιο σκληρό τρόπο.”
