Κάποιες συναντήσεις είναι μοιραίες. Σαν κάποια μυστήρια δύναμη να της επιβάλλει να συμβούν.
Δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Δεν φοράς τα καλά σου, ούτε συνδέονται με ιδιαίτερες μέρες.
Το μοιραίο γελάει με την καθημερινότητα. Γελάει μαζί σου, σου βγάζει τη γλώσσα επιδεικτικά, και σου κλείνει το μάτι.
“Σου την έφερα” σου ψιθυρίζει στο αυτί, και σε προσπερνά.
Έτυχε να μου το ψιθυρίσει μια φορά.
Μια βραδιά ανεβαίνοντας την Κηφισίας, εκεί που σταμάτησα να πάρω τσιγάρα. Ρώτησα τον περιπτερά πόσο μακρυά ήταν ο Δαναός.
Ήταν από αυτές τις βραδιές που βγαίνεις από το σπίτι για να χωθείς σε μια αίθουσα κινηματογράφου, θεατής στον έρωτα, σε μια πλοκή, μια ιστορία.
“Είσαι ακόμα χαμηλά, Θα τον δεις ανεβαίνοντας από την απέναντι πλευρά” μου απάντησε.
Χάζεψα ένα πρωτοσέλιδο Κυριακάτικης εφημερίδας! Νέα, ειδήσεις, κανένα σημάδι για ότι θα ακολουθούσε.
Αντί να περάσω απέναντι γύρισα να φύγω ευθεία, με τέτοια φόρα σαν να έπεφτα με 200 σε τοίχο.
Και στα πέντε μέτρα την είδα. Θα πρέπει να με είχε προσπεράσει όταν μιλούσα με τον περιπτερά.
Προχωρούσε με έναν άντρα, έναν άλλον άντρα, κοινώς συνοδευόταν.
Σταμάτησα. Ούτε βήμα μπροστά, ούτε πίσω. Έβγαλα να ανάψω ένα τσιγάρο, να ηρεμήσω. Μάταιο.
Πρέπει να πέρασαν μερικά λεπτά μέχρι να αλλάξω πεζοδρόμιο να μη τους βλέπω. Αποφάσισα ότι στο Δαναό θα πήγαινα σίγουρα, δε θα άλλαζα τα σχέδιά μου.
Τελευταίο φανάρι Πανόρμου, κλεφτή ματιά πίσω. Τώρα περνούσαν αυτοί απέναντι.
Βιάστηκα να φτάσω. Καθυστέρησα μπροστά στα εισιτήρια, αποφασισμένος να παίξω θέατρο. Ήθελα την ώρα που έπαιρνα το εισιτήριο να έπεφταν πάνω μου δήθεν τυχαία, ήθελα να της μιλήσω, να τη δω, να καταγράψω την όποια αλλαγή επάνω της. Να νιώσω τον πόνο μέχρι τα νύχια. Και έτσι έγινε! “Τι γίνεται”; ένας αμήχανος χαιρετισμός, σαν χαριστική βολή.
“Καλά” της απάντησα “με συγχωρείς, πάω να πάρω ένα ποτό”, δραπετεύω.
Ήταν το πιο γρήγορο gin tonic, τελείωσε σε τρία λεπτά μαζί με ένα τσιγάρο.
Η ταινία μου ξεκινούσε. Χώθηκα στην αίθουσα με το μυαλό παγωμένο. Δεν θυμόμουν την επιλογή. Μια ταινία για την εφηβεία, ανίχνευε τις συμπεριφορές πατέρα και γιου…
Στο πρώτο τέταρτο δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. Σε όλο το κορμί μου ένιωθα να με τρυπάνε χιλιάδες καρφίτσες.
Όταν άρχισα να συνέρχομαι, πρέπει να ήταν κάπου στο τέλος της ταινίας.
Περπάτησα για το αυτοκίνητο, κάπου λίγο ψηλότερα από το Μέγαρο Μουσικής παρκαρισμένο.
Δεν υπήρχαν άλλες σκέψεις. Μόνο αυτή, αυτή με κάποιον άλλον. Και εγώ, να θέλω να είμαι αυτός.
Μπήκα στο σπίτι και έβαλα να πιω λίγο κόκκινο κρασί. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι είχε γίνει, πότε συνέβησαν όλα αυτά, πως δεν πήρα χαμπάρι… Ύπνος κακός και λίγος.
Στις 6 ήμουν όρθιος. Για να συνέλθω αποφάσισα να σκάψω τον κήπο. Όλη τη μέρα έσκαβα και έπινα ρακί.
Έσκαβα, έπινα και δεν μπορούσα να κλάψω. Όλο μου το κορμί πονούσε.
Βραδάκι θα ήταν πια που ήρθε ο φίλος μου ο Γιάννης. Τα βάλαμε κάτω, κάτι έλειπε από το παζλ…”τους είδες χεράκι – χεράκι”; “μπορεί να είναι φίλοι”… Όχι δεν τους είδα… Και εγώ ήξερα πως ήταν φίλοι. Αλλά είχα διαλυθεί.
Η εικόνα όταν συνέχισα ευθεία από το περίπτερο με είχε στοιχειώσει για μήνες. Η ζωή μου από τότε άλλαξε. Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο ερωτευμένος ήμουνα.
Την ξαναβρήκα μετά από περίπου δύο μήνες. Μείναμε μαζί για περίπου έναμιση χρόνο ακόμα.
Τον Δαναό δεν τον ξεπέρασα ποτέ. Αλλά πια δεν με στοιχειώνει…
