Έχω να κάνω διαλογισμό αρκετό καιρό και έχουν περάσει τουλάχιστον 4 χρόνια από τότε που έκανα καθημερινά μια ή και δυο φορές την ημέρα. Καθόμουν σε μια πολυθρόνα στο δωμάτιό μου, έκλεινα τα μάτια, κάποιες φορές έβαζα και ωτασπίδες-όταν μου ήταν πιο δύσκολο να συγκεντρωθώ-και καθόμουν ακίνητη για 20-30 λεπτά. Μια φορά κατάφερα να διαλογιστώ για μια ολόκληρη ώρα χωρίς να το καταλάβω και τότε ήταν που ένιωσα σαν να είμαι κοντά στη λεγόμενη “φώτιση” που λένε και οι γιόγκι.
Τελικά δεν ήμουν… γιατί η “φώτιση”, όπως λένε, έρχεται ξαφνικά, εκεί που δεν την περιμένεις.
Αυτές τις σκέψεις έκανα τις προάλλες όταν διάβαζα γι’αυτόν τον “πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο”, όπως τον αποκαλούν, τον μοναχό Matthieu Ricard. Aυτός βρέθηκε σε μια ομιλία στη Νέα Υόρκη σε ένα event που είχε οργανωθεί από το ένα γκρουπ διαλογισμού και μίλησε φυσικά για την ευτυχία.
“Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν κάνουν διαλογισμό συμπεριφέρονται σαν να θέλουν να τρέξουν μαραθώνιο και να τα παρατάνε πριν περάσουν τη γραμμή της εκκίνησης”, λέει ο Ricard και συνεχίζει, “Αν είσαι καθιστικός τύπος και αποφασίσεις να τρέξεις ημιμαραθώνιο-26 χιλιόμετρα-δεν βγαίνεις απλά έξω περιμένοντας την πρώτη μέρα να τρέξεις 10 χιλιόμετρα με τη μια. Κάνεις άπειρες ώρες προπόνησης χτίζοντας την αντοχή σου, πιέζεις τον εαυτό σου να τρέξει περισσότερο. Μέχρι, τελικά, το σώμα και το μυαλό σου να είναι σε κατάσταση να τρέξουν μεγάλες αποστάσεις. Γιατί πρέπει τα πράγματα να είναι διαφορετικά με το διαλογισμό; Με αυτόν εκπαιδεύεις το μυαλό σου. Αφιερώνεις χρόνο και προσπαθείς πολύ για να μάθεις, για παράδειγμα, να παίζεις ένα μουσικό όργανο, αλλά όταν κάθεσαι κάτω για να διαλογιστείς και οι σκέψεις σου αρχίζουν να σε κυριεύουν και νιώθεις άβολα, συμπεραίνεις πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις και τα παρατάς”.
Τι σχέση έχει, όμως, ο διαλογισμός με την ευτυχία;
Ο Ricard είναι φαν του διαλογισμού που γίνεται με σκοπό να νιώσει αγάπη και ευτυχία για τον εαυτό του και τους άλλους ανθρώπους. Αυτός είναι ο στόχος του όταν διαλογίζεται και αυτό κάνει μέχρι τελικά αυτή η αγάπη και η ευτυχία να του βγαίνουν φυσικά. Και εννοείται πως τα έχει καταφέρει.
Μήπως τελικά να αρχίσω και πάλι να κάνω διαλογισμό; Θέλω και εγώ να νιώσω την ευτυχία για την οποία μιλάει ο μοναχός. Αυτή την ευτυχία που δεν έχει καμιά σχέση με τα υλικά αγαθά, που είναι πιο πάνω από αυτά. Θέλω να χαίρομαι με τα απλά, καθημερινά πράγματα, με τις απλές χαρές της ζωής και να ξεκαρδίζομαι στα γέλια πιο συχνά… όπως έκανα όταν ήμουν παιδί. Λέω τελικά να ξεκινήσω τώρα. Εσύ τι λες; Θα το προσπαθήσεις;
