#Μία είναι η ουσία…
…η σχέση μου με τα ταξί δεν έχει καμιά σωτηρία.
Κάθε φορά που θα μπω σε ένα κάτι θα τύχει. Από τον οδηγό που θα μου ανοίξει την καρδιά του -συνήθως το αντίθετο δε πρέπει να συμβαίνει; – μέχρι τον οδηγό που θα σιχτιρίσω με τον πιο ευγενικό τρόπο – διότι κάνω και τέτοια, ναι – γιατί δε θέλει το pokemon σκυλί μου!
Η πρόσφατη περιπέτειά μου ξεπερνάει κάθε προηγούμενο και γενικά με ξεπερνάει.
Θέλω να κάνουμε τα πράγματα ξεκάθαρα! Δεν είμαι κατά της αποποινικοποίησης της μαριχουάνας, της φούντας μωρέ παιδί μου, πώς το λένε; Στο τιμόνι όμως πρέπει να έχεις καθαρό κεφάλι, αλλά πού; Ολόκληρη διαφήμιση κάνανε “μην οδηγείς και πίνεις”, ας βάζανε και συμπληρωματικά εισαγωγικά στο “πίνεις”… την έπιασες την μεταφορά;
Δεν έχω παράπονο φυσικά, γιατί εδώ που τα λέμε τι θα είχα να σου γράψω, εφόσον πρώτα τα ζούμε μετά τα γράφουμε. Το ανάποδο είναι σαν να προκαλείς τη μοίρα σου, άκουσε με κάτι ξέρω! Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως, για να δεις τι μπορεί να σου συμβεί, ανυποψίαστε και αθώε αναγνώστη.
#Για Βαλαωρίτου καλά πάμε;
Βρισκόμαστε κάπου στο κέντρο της Αθήνας, αργά το απόγευμα. Κορίτσι μόνο σταματάει ταξί να πάει σε συνάντηση. (Όπου κορίτσι αυτή είμαι εγώ.) Απαστράπτουσα και κουρασμένη από την ημέρα σκέφτομαι πως θα ξεμπερδέψω σε μια ώρα το πολύ και θα πάρω μια ανάσα!
Αποφασίζω να πάρω ταξί από το δρόμο. Μια που σηκώνω το χέρι, μια που μπαίνω και μια… που μας πιάσανε!
Ναι, μυρίζω κάτι ύποπτο εκεί μέσα, αλλά σκέφτομαι “μπα θα κάνεις λάθος”. Δεν είμαι και της δίωξης βλέπεις.
Για όσους από εσάς έχετε μεγάλη φαντασία και ήδη ψυχανεμίζεστε τι ακριβώς συνέβη, ο αποχυμωτής σας περιμένει στην έξοδο. Όσο για τους υπόλοιπους οι λαϊκοί στίχοι “στου παράδεισου την πόρτα κάποιος φύτεψε δυο χόρτα” ελπίζω να σας βάλει στο νόημα.
Θα είμαι ειλικρινής. Δε περίμενα ποτέ να έχω οδηγό τον Bob Marley -δίχως τα ράστα, με κουρούπα ταράτσα- και να προσπαθώ να φτάσω στη Βαλαωρίτου με ταξί-θάλαμο αερίων.
Κίνηση πρώτη, ανοίγω παράθυρο να αλαφρύνει η ατμόσφαιρα κοιτάζοντας διακριτικά στον ουρανό του αυτοκινήτου για μάσκα οξυγόνου, αδίκως όμως. Σκέφτομαι παράλληλα “Πόσο να χειροτερεύσει η κατάσταση; Λίγος αέρας και όλα καλά”. Σε αυτό το σημείο ας μου λύσει κάποιος την απορία γιατί όταν κάνεις αυτή τη σκέψη αυτομάτως το σύμπαν σου λέει “και άλλο” με τον δικό του μοναδικό του τρόπο; Γιατί σύμπαν; Τι φταίω;
Ο τάξι-ντράιβερ, που είχε πιει το αμίλητο νερό και κάθε χόρτο που υπάρχει, αποφασίζει ότι ένα δεν είναι ποτέ αρκετό και σκάει και ένα ακόμη. Θράσσος, σοκ και δέος.
Θα ήθελα να είχα μεριμνήσει και να έχω τραβήξει μια φωτογραφία τη φάτσα μου την ώρα που ζούσα αυτές τις στιγμές αλλά σχωρνάτε με, είχα να παλέψω με το ομιχλώδες τοπίο, τα αέρια καπνού και παράλληλα να κάνω ότι ασκήσεις αυτοσυγκέντρωσης και αναπνοών έχω ξεπατικώσει από γιόγκες, αποφεύγοντας τις βαθιές.
Μηδέν εις το πηλίκον. Κρεμάστηκα από το παράθυρο αλλά τίποτα. Και να, το χαμόγελο στο πρόσωπό μου, και να μια ελαφριά ζάλη, “έκανα κεφάλι”, και να που η ζωή είναι ωραία, και ποιος πάει τώρα στο ραντεβού, έλα μωρέ θα φτάσουμε μια μέρα, θα ξημερώσει και για εμάς μια Κυριακή.
#το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου
Έπρεπε να κατέβω όσο ήταν νωρίς, ναι το ομολογώ. Έπρεπε. Πείτε μου σας παρακαλώ πως να διακόψω τον οδηγό από τη nirvana του;
Να μη στα πολυλογώ, φτάνω στον προορισμό μου όντας πια ζαλισμένη και όχι από τον χορό! Πληρώνω, θαυμάζω τον ταρίφα που δίνει ρέστα σαν μηχανή ακριβείας, τα ρίχνω στο πορτοφόλι μου ή κάπου μέσα στη τσάντα μου και… έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένατε.
Σαν άλλη Κομανέτσι -τι να κάνει αυτό το κορίτσι άραγε- ισορροπώ στο 12ποντο και κάνω το σταυρό μου που τα έχω καταφέρει.
Ναι, σίγουρα ήμουν κάπως αλλά ποιος να το καταλάβει; Λίγα λόγια και καλά, να βγει η υποχρέωση και τσουπ σπίτι γρήγορα. Θυμάστε τι σας έλεγα για το σύμπαν πριν; Αυτό που όταν σκέφτεσαι τι άλλο θα σου τύχει…
Σε απόσταση αναπνοής από τον τελικό μου προορισμό συναντώ γνωστό μου από τον επαγγελματικό τομέα. Καταλαβαίνεις ότι δεν είμαστε και κολλητοί για να του πω ότι ήμουν με τον θεριακλή ταρίφα και δε φταίω, και είμαστε ζεν.
“Και ότι σε ήθελα”, πρώτη μαχαιριά στην καρδιά. “Κάτσε να τα πούμε λίγο για εκείνο το πρότζεκτ”. Σταρ Τρεκ διακτινίστε με καλέ! Τι να πούμε, ποιο πρότζεκτ, πού είναι η μπάλα οεο;
Αλλά κυρία! Να τα πούμε λέω, ζαλισμένη μεν αλλά και επαγγελματίας δε.
Θα επιθυμούσα αυτή η συζήτηση να γινότανε κάτω από πιο νορμάλ συνθήκες ώστε να μη χρειάζεται να μαζεύω το ανεξήγητο χαμόγελο. Όπως επίσης η σερβιτόρα να είχε αποφύγει να με ρωτήσει αν θέλω κάτι – μια χαρά ήμουν με το νεράκι μου- και τα βεγγαλικά μου μάτια να μην είχαν λάμψει σαν το Βόσπορο.
Στο τέλος πήρα ένα σφηνάκι βότκα, – από πότε πίνω βότκα παιδιά;- και σε έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μου κατέληξα στα εξής: το σύμπαν θα συνωμοτεί -σχεδόν- πάντα εναντίον μου, ποτέ ξανά ταξί από τον δρόμο και… αγάπη μόνο!
Μαρία Κωφίδου
