Την αυγή μπορείς να την φτάσεις μόνο περπατώντας το μονοπάτι της νύχτας… Ναι κι όμως, μόνο έτσι! Πρέπει να νυχτωθείς, να μείνεις μόνος και να μην φοβηθείς…

Πως ανακάλυψα τον άλλο Φίλιππο…

Το 2009 έφευγα οικονομικός μετανάστης από Θεσσαλονίκη για Αθήνα με 120 κιλά σχεδόν επάνω μου. Αλλαγές πολλές στην ζωή μου, χωρισμός, 2 παιδιά, σκέψεις. Μετά από 2 μήνες και αφού είχα εγκατασταθεί κάπου στο κέντρο (ευτυχώς πολύ κοντά στον Λυκαβηττό) και σε ηλικία 38 ετών άρχισαν τα πρώτα σημάδια κακής υγείας. Η κακή ψυχολογία μου γιατί μου έλειπαν τα 2 μου παιδιά (ανέβαινα κάθε δεύτερο ΣΚ Θεσσαλονίκη για να τα βλέπω), η κακή διατροφή αλλά και ο τρόπος ζωής μου έφεραν τις αρρυθμίες στην καρδιά. Αρρυθμίες οι οποίες τελικά έγιναν τόσο σοβαρές που χρειάστηκε να μπω για παρακολούθηση στην ΜΕΘ του Ευαγγελισμού.

Οι γιατροί ήταν σκεπτικοί για την αγωγή. Τόσο νέος στα φάρμακα σκεφτόμουν, πρώην αθλητής του Βόλεϊ, πως έφτασα μέχρι εδώ χαραμίζοντας νεότητα, τα παιδιά μου και το πολύτιμο αγαθό της ζωής. Ευτυχώς δεν κάπνιζα. Οι αρρυθμίες μου είχαν πει ότι δεν θα φύγουν ποτέ.

Ξεκίνησα με χαλαρό περπάτημα στον Λυκαβηττό και μέχρι τον Άι Γιώργη. Μου έβγαινε η γλώσσα στο πάτωμα με τον φόβο πάντα ενός ενδεχόμενου εμφράγματος. Το 2010 παίρνω την απόφαση… θα αλλάξω τη ζωή μου!!! Σαν νέος Ηνίοχος κρατώντας τα ηνία της ζωής μου περπάτημα και διατροφή, εξετάσεις, τεστ κοπώσεως που μετα βίας έβγαζα.

Πήρα ποδήλατο! Το ποδήλατο ήταν μαγικό για εμένα. Πήγαινα μέσα στην Αθήνα. Μου θύμιζε την παιδική μου ηλικία και μέχρι το 2012 είχα χάσει 10 κιλά, κάπου στα 100.

Η παρέα. Η παρέα κάνει την διαφορά. Μετακομίζω Χαϊδάρι κι εκεί στο Περιστέρι μαθαίνω ότι υπάρχει μια ομάδα που βγαίνουν βόλτες κάθε Δευτέρα. Πρώτη βόλτα μαζί τους Χαϊδάρι – Ανθούσα. Με το ζόρι να πάω, με ακόμα πιο ζόρι να γυρίζω. Στο δρόμο τελευταίος, με περνούσαν κάτι κοριτσάκια με καλαθάκια στα ποδήλατα μιλώντας ταυτόχρονα κι εγώ έσκουζα να βγάλω τα ανηφοράκια.

Πείσμα. Πείσμα να βγουν χιλιόμετρα, πείσμα να χάσω κιλά. Η ζυγαριά όμως δεν μου κάνει την χάρη. Έχω σκαλώσει στα 104,3… σαν ραδιοφωνικός σταθμός. Διατροφή και ράψιμο το στόμα στο βραδινό. Όχι λιπαρά πολλά, μετρημένα τα γλυκά, καθόλου ποτά, πολλά γεύματα μικρά μέσα στην μέρα. Η άθληση πιο εντατική, 3 φορές την εβδομάδα. Βρήκα και άλλη ομάδα και το Σάββατοκύριακο μόνος ή με παρέα.

Και να που ξεκουμπώνει ο μεταβολισμός! Να που είμαι 95! Να που όλα μπορούν να συμβούν! Αποφασίζω τον Ιούλιο του 2013 να πάρω κούρσα. Θέλω να πάω το Brevet Αττικής, 200χλμ διαδρομή μη ανταγωνιστικού χαρακτήρα. Με το ζόρι τερματίζω στο Γκάζι τον Σεπτέμβρη και νιώθω ένας μικρός Θεός!!! Οι αρρυθμίες έχουν μειωθεί πολύ. Παρατηρώ πως όταν κάνω προπόνηση μειώνονται πολύ, όταν σταματάω αρχίζουν, δεν παίρνω πλέον φάρμακα.

“Είσαι παχύσαρκος” μου λέει ο καρδιολόγος. Πάω για τεστ κοπώσεως. 1.89 του λέω, 95 κιλά του λέω. «Πρέπει να χάσεις κι άλλα. Και έχεις τσιμπημένη χοληστερίνη» Οκ σκέφτομαι… θα συνεχίσω…

Ο Αθλητισμός τρόπος ζωής. Και αυτό ήταν μονόδρομος χωρίς επιστροφή αφού έβλεπα ότι με ευχαριστούσε. Παρεξηγημένη έννοια ο αθλητής αφού πολλοί μπερδεύουν άλλα αθλήματα με τον αθλητισμό αλλά και το χόμπυ. Ο αθλητισμός θέλει στόχο, διατροφή, επιμονή στον πόνο, υπομονή στο αποτέλεσμα. Βάζω στόχο να πάω Σπαρτακιάδα το 2016, Καλλιμάρμαρο Σπάρτη αγώνας με τερματισμό στο άγαλμα του Λεωνίδα. Έπρεπε όμως να πάρω πρόκριση από αγώνες. Και άλλη προπόνηση, ύπνος σωστός, διατροφή… αποτέλεσμα; Σεπτέμβρης 2016: Ένα πρωινό έτοιμος με 200 επίλεκτους αθλητές ποδηλασίας, έτοιμος για Σπάρτη, 85 κιλά αρρυθμίες μηδέν!!! Ναι μηδέν… ούτε μία!!! Καταλήγω Σπάρτη με έναν πολύ καλό χρόνο. Με όριο 12 ώρες κάνω λιγότερο από 10.

Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος

Βρήκα τον άλλο Φίλιππο. Και τώρα; Τι κάνω; Μα φυσικά συνεχίζω! Μπαίνω σε ομάδα (Κορινθιακός Ποδηλατικός Όμιλος). Προπονητής, 5 με 6 προπονήσεις την εβδομάδα, στόχος να γίνω καλύτερος, να πάρω μέρος στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι αγώνες δύσκολοι, το επίπεδο ψηλό, δουλειά, πόνος, 80 κιλά. Πριν μια εβδομάδα 10ος στην κατηγορία μου στην ανάβαση Πάρνηθας μέσα σε 80 αθλητές και νέος στόχος… Veloturk αγώνας στην Τουρκία 5 Νοέμβρη στο Chesme, 330 συμμετοχές από όλο τον κόσμο, 100 χλμ και μέχρι σήμερα η μοναδική Ελληνική συμμετοχή (ελπίζω να έρθουν κι άλλοι Έλληνες)!