“Καλησπέρα σας!
Είμαι η Δανάη, 26 ετών και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου με τον Γιάννη, μια ιστορία αγάπης και τόλμης!
Όλα ξεκίνησαν ένα τυπικό βράδυ Σαββάτου, που βγήκα για να διασκεδάσω με τις φίλες μου.
Ο Γιάννης ήταν η έκπληξη της βραδιάς, αυτό που λένε ” σου ήρθε από εκεί που δεν το περιμένεις”. Καθόταν στο διπλανό τραπέζι, ανδροπαρέα και με τον που τον είδα, κάτι ένιωσα μέσα μου! Ξέρετε όμως τώρα τα στερεότυπα, ότι ο άνδρας πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση κτλ.
Όσο περνούσε η βραδιά, οι φίλες μου είχαν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει. Αλήθεια, δεν είχα ποτέ νιώσει έτσι ξανά για κάποιον. Ο Γιάννης με έριχνε κλεφτές ματιές όλη τη νύχτα σχεδόν, αλλά και αυτός όπως και εγώ δεν έκανε κάτι περισσότερο.
Μέχρι που μια φίλη μου, λιγότερο συντηρητική από εμένα τότε, μου είπε “Από το να τον κοιτάς, καλύτερα να του μιλάς. Δε θα μείνουμε εδώ όλο το βράδυ… ”
Αυτό ήταν! Κάτι άστραψε! Μάζεψα όσο θάρρος είχα -βοήθησε και το ποτό λιγάκι- σηκώθηκα και πήγα στο τραπέζι του. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει αλλά ήμουν αποφασισμένη! Θα πάω και ας μου βγει και σε κακό που λέει και το τραγούδι. Δεν το περίμενε. Για ένα λεπτό σκέφτηκα να τον προσπεράσω αλλά η τουαλέτα ήταν από την άλλη πλευρά του μαγαζιού. Σταμάτησα λοιπόν μπροστά του και είπα ” Συγνώμη που σε διακόπτω ,αλλά μήπως εκτός από ματιές, δίνεις και το τηλέφωνο σου;”! Ναι ξέρω πως ήταν τολμηρό, αλλά εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να κάνω πίσω.
Την επόμενη μέρα βγήκαμε, την μεθεπόμενη το ίδιο και σήμερα κλείνουμε 5 χρόνια, με αγάπη, γέλια, τσακωμούς, μικροχωρισμούς, τα κάτω μας, τα πάνω μας
Τον Ιούνιο συγκατοικήσαμε, τον Σεπτέμβριο παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο και αυτή την στιγμή που σας γράφω την ιστορία μας, μπήκα στον μήνα μου και περιμένουμε το πρώτο μας παιδί!
Σκέφτομαι, αν δεν είχα φανεί τολμηρή τι θα γινόταν; Ίσως να συνέχιζα την ζωή μου, με ένα “αν” κάθε φορά που αναφερόμουν σε αυτή την ιστορία. Σίγουρα δεν θα το είχαμε ζήσει και δεν θα δίναμε στην ευτυχία μια ευκαιρία! Χαίρομαι όμως που τελικά τόλμησα και κέρδισα στην αγάπη!”.
