“Θα σας πείραζε να πάμε παραλιακά από την Λ. Νίκης”, ρώτησα τον ταξιτζή που δέχτηκε να με πετάξει μέχρι το PAOK SPORTS ARENA. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα φτάσουμε εγκαίρως για το Cirque du Soleil, ήταν τέτοια η κίνηση που χρειαζόμασταν κανένα θαύμα σαν αυτό με το ραβδί του Μωυσή, άλλα στη Θεσσαλονίκη ζεις και ποτέ δεν ξέρεις!
“Αποκλείεται” μου είπε, “’έχει δώσει πρόβλεψη για έκτακτα καιρικά φαινόμενα στη Θεσσαλονίκη!”…
Μάλλον θα νομίζει ότι οδηγεί το Παπανικολής, τον δικαιολόγησα κι άρχισα να σφυρίζω το “εγώ θα πάρω καπετάνιο” γιατί δεν με ένοιαζε, αφού το μεσημέρι είχα τρυπώσει στα παρασκήνια του Cirque και μέχρι και στολή τους είχα φορέσει, γιατί κοιλιακοί κι ευλυγισία δεν μου επέτρεπαν κάτι παραπάνω σε νούμερο…
Λίγες μέρες αργότερα νωρίτερα η δουλειά με έφερε στην έκθεση της Άννης Καλτσίδου “Επί τον τύπον των ήλων”. Χρειάστηκαν 40′ περισυλλογής και λοξών ματιών με τα εκθέματα μέχρι να καταλήξω ότι ως άνθρωπος της τέχνης, έχει να μου πει ακόμα περισσότερα η λαϊκή μουσική.
“Και με τον Ιγκόρ τι έγινε”, με ρώτησε η φίλη μου στο τηλέφωνο γεμάτη αγωνία που δεν είχε έρθει στο κάλεσμα Novel Romance event της M.A.C, όπου γνώρισα τον Ιγκόρ, ένα αγόρι αλλιώτικο από τ’ άλλα, με έντονη προσωπικότητα. Βασικά λέξη δεν ανταλλάξαμε αλλά τέτοιοι κοιλιακοί σίγουρα θα είχαν πολλά ενδιαφέροντα να πουν, αν τους ρωτήσεις…
“Δε θέλω πάρε δώσε με άντρες που ξέρουν τι σημαίνει eye liner” της απάντησα κι εκείνη έντρομη αναρωτήθηκε πόσα ακόμα προβλήματα μπορούμε να επινοήσουμε, πόσες δικαιολογίες να κατασκευάσουμε και να τις υψώσουμε ανάμεσα στα δυο φύλα για να μην κάνουμε μια σχέση της προκοπής.
