Χαζεύω στο δρόμο νεαρά ζευγάρια (ηλικίας 15-20) να περπατούν στο δρόμο αγκαλιασμένα, πιασμένα χέρι – χέρι, να ανταλλάσσουν βλέμματα ενθουσιασμού και χαράς, να περπατούν χορεύοντας λες και είναι μόνα του σε τούτο τον πλανήτη.
Από την Πέγκυ Μουζάκη, NLP – Life Coach in Collacoration with Skin Medical Secrets
Κάνουν όνειρα για τη ζωή τους, για τις σπουδές τους, για την αποφοίτησή τους και την αποκατάστασή τους και χαμογελούν ο ένας στον άλλο μεταφέροντας έτσι την αισιοδοξία, την δύναμη της επιτυχίας του στόχου και την σημασία της συνύπαρξης τους σε όλο αυτό το μελλοντικό ταξίδι.
Σε αυτή τη φάση της ζωής μας είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να δώσουμε «τα πάντα» στην σχέση μας, να μοιραστούμε κάθε κρυφή μας σκέψη, να συμπορευτούμε χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς την παραμικρή επιθυμία να αλλάξουμε κάτι στον άλλο. Ταυτόχρονα πονάμε με τους διαπληκτισμούς, κλαίμε με τις συγκρούσεις, γιορτάζουμε τις επιτυχίες μας και γελάμε χορεύοντας με όλο το συναίσθημα που βιώνουμε.
Τι γίνεται όμως στην ενήλικη ζωή;
Τι ζητούν οι ενήλικες από μία σχέση;
Τι είναι διατεθειμένοι να δώσουν και να υπομείνουν σε μία σχέση;
Χαζεύω ενήλικα ζευγάρια να περπατούν σε «απόσταση ασφαλείας», να γυρνούν να κοιτάξουν το ταίρι τους μόνο για να διαπιστώσουν ότι δεν έστριψε κάπου στο ενδιάμεσο της διαδρομής, να περπατούν αγέλαστα και σκυθρωπά και στο τέλος να κάθονται σε ένα τραπέζι και να ανταλλάσσουν ελάχιστα βλέμματα και λόγια.
Έπαψαν κοιτάζονται στα μάτια, να ονειρεύονται την εξέλιξη της κοινής τους ζωής, να εκτιμούν αυτά που συμπορευόμενοι απέκτησαν στη ζωή τους, να εκτιμούν και να αποδέχονται την παρουσία ο ένας του άλλου και σκέφτονται πως θα βρουν τρόπο διεξόδου και τι είναι αυτό που θα τους δώσει την «χαμένη της νιότης ευτυχία».
Το δίλημμα που διακατέχει ένα μεγάλο ποσοστό ενηλίκων ζευγαριών στις μέρες μας είναι «Φεύγω και λυτρώνομαι» ή «Παραμένω και υποφέρω». Το ενδιάμεσο στάδιο προ διλλήματος που ακούει στο «τι συμβαίνει στη σχέση μας», «τι μας οδήγησε στην αποξένωση», «τι ξεχάσαμε στη διαδρομή»… προσπερνάται. Και είναι τόσο ωραίο στάδιο, τόσο αποκαλυπτικό και διδακτικό.
Στην εποχή της ταχύτητας, των γρήγορων εξαντλητικών ρυθμών και των «εύκολων» αποφάσεων έχουμε παραγκωνίσει τον παράγοντα «Άνθρωπο». Έχουμε ξεχάσει πως είναι να ζούμε εναρμονισμένοι με τις αξίες μας και τα πιστεύω μας.
Κυνηγάμε όλα αυτά που σύμφωνα με την κοινωνία μας μας κάνουν «εν δυνάμει» ευτυχισμένους όπως χρήμα, δόξα, αναγνωσιμότητα, ομορφιά και καλά όλα αυτά και καθόλου κατακριτέα, όμως αμελούμε την ομορφιά της επικοινωνίας, της ανταλλαγής τρυφερών λέξεων και σκέψεων και την ομορφιά της ατέλειας με την δυναμική που βγάζουν για βελτίωση και εξέλιξη.
Οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις για να αντέξουν στο χρόνο έχουν ανάγκη από φροντίδα, επικοινωνία, σεβασμό, αποδοχή, μαζί με γέλιο, παιχνίδι και πάνω απ’ όλα επιμονή.
Η παραίτηση είναι ο εύκολος δρόμος. Η αποδοχή, παραμονή και εξέλιξη χρειάζονται κόπο και ενέργεια.
Άλλωστε την ομορφότερη θέα την συναντάς μετά από σκληρή ανάβαση που θέλει κόπο, επιμονή και αυτοπειθαρχία.
