Για σχεδόν 27 χρόνια πίστευα ότι εγώ πρέπει πάντα να είμαι δυνατή… “να μην έχω ανάγκη κανέναν”! Μέχρι που όλη αυτή η “δύναμη” άρχισε να με πνίγει, να με ζαλίζει, να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει σαν “τρελή” και το σώμα μου να ταρακουνιέται! Είχα αρχίσει να παθαίνω κρίσεις πανικού.
Το σώμα μου, μου “μιλούσε”, για την ακρίβεια με παρακαλούσε να βάλω ένα stop αλλά εγώ συνέχιζα να υπηρετώ ακατάπαυστα και ακούραστα τις απαιτήσεις των άλλων… χωρίς όρια! Άλλωστε εγώ δεν είχα ανάγκη… ήμουν πιο δυνατή!
Και όσο περνούσαν οι μέρες οι κρίσεις πανικού γίνονταν περισσότερες, πιο έντονες και εγώ πάλι έκανα τα στραβά μάτια σε αυτό που ήδη ήξερα… Δεν ήμουν τόσο δυνατή! Όμως και πάλι δεν μπορούσα να δεχτώ τις αδυναμίες μου… δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ποτέ δεν ακολουθούσα όλες αυτές τις συμβουλές που έδινα στους άλλους!
“Να κάνεις ό,τι θες πάντα”
“Να λες όσα νιώθεις και να μην σε νοιάζει”
“Αντιμετώπισε πιο χαλαρά τη δουλειά σου, δεν τρέχει και κάτι”
“Μην αγχώνεσαι, δεν αλλάζει κάτι με αυτό”
Τόσες συμβουλές, τόσα όμορφα λόγια, τόσες μικρές αλήθειες που στην δική μου την περίπτωση έπεφταν στο κενό. Αγχωνόμουν τόσο πολύ με όλα που πλέον είχε γίνει κομμάτι της ζωής μου, της καθημερινότητας μου… πίστευα ότι όλοι έτσι λειτουργούν… πίστευα πως είναι φυσιολογικό!
Όλα αυτά μέχρι ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Οκτωβρίου… Οι κρίσεις πανικού είχαν έλθει για να μείνουν και αφού εγώ τις έβαζα στο mute έπρεπε κάπως να μου τραβήξουν την προσοχή! Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν έπαθα μία μεγάλη ή πολλές κρίσεις μαζί.
Δεν θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το μεσημέρι… Έτρεμα, είχα σπασμούς, τέλειωνε ο αέρας, ζαλιζόμουν, ίδρωνα, έκλεινε ο λαιμός μου και πίστευα ότι πεθαίνω! Έπρεπε να φτάσω στο νοσοκομείο και αφού έκανα όλες τις εξετάσεις ακόμα και μαγνητική εγκεφάλου… να δεχτώ ότι παθαίνω κρίσεις πανικού!
Στην αρχή φοβήθηκα πολύ… Ήταν τόσο πρωτόγνωρο! Αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Για πρώτη φορά εγώ η δυνατή ζητούσα βοήθεια… Για πρώτη φορά στη ζωή μου, καταλάβαινα ότι δεν έχω τη λύση, πως δεν μπορώ μόνη μου να το λύσω!
Πέντε μήνες μετά, σου λέω πως είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει… για μένα! Οι κρίσεις πανικού δεν έχουν φύγει. Άλλωστε είναι πολύ νωρίς, όμως εγώ αρχίζω και μαθαίνω τον εαυτό μου…
