Κάποιοι το απέδωσαν στην “γκαντεμιά”. Άλλοι στους “ανάδρομους πλανήτες”. Πολλοί ζήτησαν τη βοήθεια του Θεού (“κάναμε ένα ευχέλαιο για να φύγει το κακό μάτι”) ή έψαξαν να βρουν την “πηγή του κακού” για να την ξεριζώσουν από την ζωή τους (“ποιος μας μούντζωσε ήθελα να ‘ξερα;”). Οι περισσότεροι το θεώρησαν τραγικό επακόλουθο μιας σειράς αποφάσεων που πήραν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς (αν και αυτό το τελευταίο σηκώνει πολλή συζήτηση…).
“Να φύγει και να μην ξανάρθει”, “μας τσάκισε το 2017”, “όλα μας πήγαν στραβά”, “δεν πήραμε ανάσα” είναι οι πιο συχνές φράσεις με τις οποίες ξεκινούν οι περισσότεροι όταν θέλουν να σου πουν τον πόνο τους για το έτος που πνέει τα λοίσθια. Ακολουθούν περιγραφές για τραγικές απώλειες αγαπημένων προσώπων, μπες βγες σε νοσοκομεία, χωρισμούς, ανεργία, μειώσεις μισθών, χρωστούμενα, οφειλές, κατασχέσεις, απειλές, ανέχεια, τσακωμούς… ΟΥΦ! Είναι ατελείωτη η λίστα των δεινών.
Μόνο αραιά και πού, άκουγες και μια ευχάριστη είδηση. Με την φωνή χαμηλωμένη πάντα. Σαν να ντρέπονταν που στην έλεγαν. Σαν να μην ήθελαν να σε προκαλέσουν. Λες και έφταιγαν που σε εκείνους η ζωή έστειλε ένα χαμόγελο μέσα στην γενική μαυρίλα.
Η αλήθεια είναι ότι στον ευρύτερο κύκλο των ανθρώπων που συναναστρέφομαι, ξεκινώντας από τον στενό οικογενειακό πυρήνα και φτάνοντας μέχρι τους απλούς γνωστούς, το 2017 πήγε κατά διαόλου (να μου συγχωρεθεί η έκφραση αλλά ήταν η πιο επιεικής που μπόρεσα να βρω…). Σε προσωπικό επίπεδο, “το 2017 μας τσάκισε”. Αν όντως ισχύουν οι αστρολογικές επιρροές, τότε θα έλεγα ότι η δική μας χρονιά ήταν ανάδρομη από την αρχή μέχρι το τέλος της (και επειδή μένουν ακόμη λίγες μέρες βαστάω και την ανάσα μου να φύγουν να πάνε στον αγύριστο).
Μας έφερε όμως και μικρές ή μεγαλύτερες στιγμές χαράς. Ευτυχίας. Ικανοποίησης. Περηφάνιας. Λίγες. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά μας τις έφερε… Αυτές κρατώ. Γιατί όσο μεγαλώνει κάποιος, αντιλαμβάνεται ότι η ευτυχία είναι μια μόνιμη κατάσταση μόνο εάν παίζεις στο “Τόλμη και Γοητεία”. Στην πραγματική ζωή, αποτελείται από στιγμές. Πολύχρωμες, γεμάτες φως, που συχνά τις αφηνουμε να χάνονται μέσα στο γενικότερο γκρίζο.
Η εκπνοή του 2017 λοιπόν, με βρίσκει να μετρώ τις δικές μου χρωματιστές πινελιές. Και το ίδιο προτείνω να κάνετε κι εσείς. Μην βιαστείτε να πείτε πως δεν υπήρξαν. Κοιτάξτε καλύτερα…Μπορεί να είναι καλά κρυμμένες
Στα χαμόγελα των παιδιών σας.
Στο “άριστα” που πήραν στο σχολείο τους.
Στην σφιχτή αγκαλιά του συντρόφου σας.
Στο τρυφερό χάδι του την ώρα που παρακολουθούσατε μαζί μια ταινία.
Στον καφέ που ήπιατε με φίλους καρδιάς.
Στο νέο επαγγελματικό βήμα που μοιάζει μετέωρο όμως επιτέλους το κάνατε.
Στο ξεκίνημα μιας νέας ζωής.
Στην μικρή επιτυχία κάποιων προσπαθειών σας.
Στην αλλαγή μιας πορείας που ήταν αδιέξοδη.
Στην εκδρομή μέχρι το χωριό.
Στα θετικά αποτελέσματα κάποιων ιατρικών εξετάσεων.
Στο εξιτήριο από το νοσοκομείο.
Στο τηλεφώνημα που έλεγε “τι θα κάνετε την Πρωτοχρονιά, θέλετε να έρθετε στο σπίτι να πιούμε ένα κρασάκι;”.
Αυτή είναι και η ευχή μου για όλους. Το 2018 να φέρει πολύχρωμες αχτίδες φωτός στις καρδιές και στις ζωές μας. Ας μην είναι πολλές. Ας είναι έστω και μία. Αρκεί να είναι φωτεινή…
