Η ιστορία μιας πρώην υπέρβαρης: "Είχα υπογράψει την θανατική μου καταδίκη"

Έτος 2002

Κορίτσι ετών δεκαοκτώ.
Ύψος: 1m και 69cm, βάρος: 59kg.
Μελαχροινό, με μακριά μαύρα και σγουρά μαλλιά, δέρμα απαλό και καθαρό.

Έτος 2016

Κορίτσι ετών 32. Ύψος 1m και 69 cm.
Μελαχροινό, με μακριά μαύρα και σγουρά μαλλιά, δέρμα απαλό και καθαρό.
Βάρος; Βάρος… Χμμμ. Βάρος.
Βάρος σε μένα.
Βάρος πολύ.
Βάρος κουραστικό. Επίπονο.

Μετά τον αθλητισμό και τις υπέρτατες διατροφές, ήρθαν οι τραυματισμοί. Κάτι πνευμονίες, κάτι κορτιζόνες, κάτι κακές ψυχολογίες, κάτι οι φαγανές παρέες. Κάτι. Πάντα κάτι έρχεται. Κι εγώ; Πού ήμουν; Απούσα. Είχα υπογράψει την θανατική μου καταδίκη. Μη με ρωτήσετε γιατί. Οι μισοί που με διαβάζετε ήσασταν ή είστε στη θέση μου. Οι άλλοι μισοί, μη φτάσετε. Δεν είναι ωραία εδώ.

Λόγω αυξημένης δραστηριότητας από τα μικράτα μου, από θαύμα δεν έπαθα διαβήτη, τριγλυκερίδια κλπ. Βάρος πολύ. Βάρος βλακώδες και ηλίθιο. Όχι της υπερφαγίας. Αλλά της κακιάς τροφής. Αυτοί που με ζουν, παρατηρούν πως δεν τρώω πολύ. Βάρος τριψήφιο.

Το παρελθόν μου, αυτό στο οποίο ήμουν παρούσα, με γλίτωσε προς το παρόν. Για πόσο όμως; Δεν θα σας μιλήσω για τον κοινωνικό ρατσισμό. Τον βίωσα κι αυτόν. Αλλά λίγο με νοιάζει. Αυτοπεποίθηση έχω, γιατί μέσα μου, είμαι 59 κιλά. Και αυτόν τον αέρα έχω.

Θα σας μιλήσω για τον ρατσισμό του εαυτού μου.

Εκεί που με πονούσαν τα γόνατα στο ανέβασμα της σκάλας, εκεί που στα 10 μέτρα ανηφόρας κόβεται η ανάσα. Εκεί που στη ζέστη θες 20 ντους τη μέρα για να αρθρώσεις μια λέξη. Σε ποια; Σε μένα. Που στην αντοχή δεν με έφτανε καμία. Εκεί που φορούσα μια πουκαμίσα ένα μπουστάκι κι ένα κολάν, να κοιτάζω φορέματα για κυρίες άνω των 60. Η μόδα βλέπετε στην χώρα μας, σταματά στο medium. Εκεί που πετάς στα 12-ποντα, ξαφνικά να τα φοβάσαι. Και δως του ερωτήσεις. Και δως του συμβουλές να προσέχω. Να μην τρώω να μην πίνω.

“Μα δεν τρώω και δεν πίνω!”

ΟΧΙ. Δεν τα κονόμησα από τον αέρα τα κιλά. Και δεν θα τα ξεφορτωθώ έτσι αεράτα. Τιμώρησα τον εαυτό μου. Για τους δικούς μου λόγους. Και θα ξεφορτωθώ τα περιττά μου βάρη πάλι για τους δικούς μου λόγους. Ούτε για να σας αρέσω όταν με βλέπετε, ούτε για να μου σφυράτε όταν περπατώ. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Και ψώνιο να με πείτε, λίγο με νοιάζει.

Δε με νοιάζει αυτό.

Η υγεία μου με νοιάζει. Μεγαλώνω και θέλω να προλάβω πολλά. Σκάλες, τρέξιμο, καλοκαίρια, ζέστες. Η μισή διαδρομή έχει γίνει. Βουρ για την άλλη μισή. Δε θα ξεκινήσω με καμμία δακρύβρεχτη ιστορία για να σας πω πως πήρα τα κιλά μου. Δεν έχω κανένα σκοπό να σας συγκινήσω. Να σας εξηγήσω και να σας πω θέλω.

Λοιπόν! Μαζευτείτε, ανοίχτε τα μυαλά και τις καρδιές σας και διαβάστε.

Είχα δοκιμάσει πολλούς τρόπους, απίστευτες δίαιτες, εξαντλητική πείνα, αρκετή άσκηση. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να υπακούσει στη θέλησή μου. Σκεφτόμουν πως ίσως δεν το ήθελα πολύ. Μπορεί. Κι έτσι, το άφησα. Όσο το αφήνεις, αφήνεσαι. Και το “100” γίνεται για πλάκα “125”. Τόσο εύκολα, που δεν το λες ούτε στον εαυτό σου, για να μην τρελαθείς. Ο άντρας της ζωής μου, ο Γιώργος μου, με βρήκε και με γνώρισε στα 122-125 κιλά. Εγώ φυσικά, του είχα πει 100. Χρόνια δεν κρύβω, ε, έκρυψα κιλά! Το τι άκουγε για μένα, από ‘αλλες, ενδιαφερόμενες και μη, δε λέγεται. “Χοντρή, Τέρας, και κτήνος,” είναι μερικά από τα κοσμητικά επίθετα που μου απέδωσαν μερικες “φίλες” μου… Αλλά σαν καλός Άντρας που είναι, και όλα μου τα ‘λεγε, και ακόμη πιο τρυφερός μαζί μου γινόταν.

Πριν τον γνωρίσω, είχα αρχίσει να ψάχνομαι για βαριατρική επέμβαση. Έτσι, γενικά. Να ψάχνω τα είδη, επιπλοκές, συγκρίσεις αποτελεσμάτων και μαρτυρίες. (Όποιος πιστεύει πως το χειρουργείο είναι η εύκολη λύση, κι ότι εμείς που καταφύγαμε σε αυτό είμαστε φυγόπονοι, να σταματήσει να διαβάζει τώρα, γιατί δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται.)

Κάποια στιγμή, όταν σε μία από τις βόλτες μας με τον Γιώργο, λαχάνιασα στα 100 μέτρα ίσιωμα, του το είπα πως ενδιαφέρομαι καιρό και ψάχνομαι για κάτι τέτοιο. Με φίλησε, με αγκάλιασε σφιχτά που αποφάσισα να κάνω κάτι δραστικό, για ‘μένα. Κι έτσι, άρχισε να το ψάχνει πρώτος! Να ρωτάει άτομα που έχουν κάνει χειρουργεία, να ρωτάει για γιατρούς, για νοσοκομεία για εξετάσεις… Για όλα! Θαύμασα την πράξη του, κι έτσι ξεκίνησα ακόμη πιο ζεστά κι εγώ!

Η επέμβαση

Πήγα για να πάρω την γνωμάτευση της νοσογόνου παχυσαρκίας, γιατί αυτό ήμουν, από τον κο Μάργαρη Ηλία, στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Είχα ακούσει τα καλύτερα για εκείνον, κι έτσι πήγα κι αποφασίσαμε μαζί ποια επέμβαση μου ταιριάζει.Έκανα ολες τις εξετάσεις, σπειρομέτρηση, τριπλεξ καρδιάς, και γαστροσκόπηση και τα κατέθεσα στην επιτροπή του ΚΕΣΥ. Μετά από κάνα μήνα, βγήκε η απόφαση πως εγκρίνεται η επέμβαση μου, χωρίς κάποιο κόστος από μένα. Να σημειώσω πως η παχυσαρκία θεωρείται νόσος, και εκείνοι που νοσούν, δικαιούνται επέμβαση, όπως κάθε άλλος για ό,τι άλλο.

Περίμενα την πολυπόθητη ημερομηνία να φτάσει για την επέμβαση, αλλά στο συγκεκριμένο νοσοκομείο προέκυπταν διαρκώς θέματα, τα οποία βέβαια στην πορεία μπορεί να λύθηκαν. Εγώ που περίμενα ένα επτάμηνο όμως, ήμουν στα κάγκελα. Μάσαγα τα σίδερα. Εκεί φάνηκε ο σύντροφός μου. Που μου τόνιζε κάθε μέρα πως αφού το αποφάσισα και το θέλω, θα γίνει. Κι όχι μόνο θα γίνει, αλλά και θα τα καταφέρω. Και να μου τα λέει αυτά, όταν εγώ ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και μόνο πίστη δεν είχα σε μένα. Απευθύνθηκα σε έναν άλλο επιστήμονα, τον Ευάγγελο Μενενάκο. Έκανε μία πανεπιστημιακή έρευνα για αυτές τις επεμβάσεις και ζήτησα να συμμετέχω. Με δέχτηκε!

Πήγα στο γραφείο του στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Συμφώνησε να μου την κάνει εκείνος την επέμβαση, και 30 Νοεμβρίου του 2016, με ετοίμαζαν για χειρουργείο. Γαστρικό Μανίκι. Λαπαροσκοπική επέμβαση, που αφαιρεί το σάκο του στομάχου κι αφήνει το υπόλοιπο στη θέση του για να χωράει και να χωνεύει μικρές ποσότητες. Google it!

Δεν θα σας πω ότι λόγω πάχους, οι έρμες οι νοσηλεύτριες, δεινοπάθησαν να βρουν φλέβα για τους ορούς, κι ότι μου άλλαξαν 4 φορές την πεταλούδα γιατί σπάγαν οι φλέβες.

Δε θα σας πω για τον αναισθησιόλογο που έψαχνε από που να βάλει την νάρκωση για να μη σπάσει κι άλλη.

Θα σας πω για το τεράστιο χαμόγελο που είχα εγώ στο χειρουργείο, σε όλους, στους γιατρούς, στους ειδικευόμενους, στις νοσηλεύτριες, αλλά και στον γιατρό μου, που γνώρισα τα μάτια του κι ας φορούσε μάσκα.

Ο Γιώργος μου; Εξετάσεις εγώ; Εκεί αυτός. Αποτελέσματα εξετάσεων να πάρω; Εκεί ο Γιώργος. Εισαγωγή εγώ; Εκεί μέχρι να με πάρουν εκείνος. Βγήκα από το χειρουργείο; Εκείνον πρωτοείδα! Εκεί! Πλάι μου, να με καθησυχάζει και να μου φιλάει τις σπασμένες μου φλέβες. Πριν τη νάρκωση είχα ήδη ναρκωθει από ευτυχία, γιατί ήξερα πως θα σωθώ. Δεν ήταν πέντε, δεν ήταν δέκα. Ήταν 50 κιλά που έπρεπε να πετάξω σχετικά σύντομα από πάνω μου, γιατί θα είχα λοιπά συνοδά νοσήματα άμεσα: υπνική άπνοια, προβλήματα στις αρθρώσεις και στη μέση, κι ούτω καθεξής.

Ξεφορτώθηκα τα πρώτα 30 μέσα σε 5 μήνες. ΟΧΙ ΕΥΚΟΛΑ.

Το νερό που πίνω το νιώθω ακόμη σαν μολύβι να κατεβαίνει τον οισοφάγο μου. Τρεις με τέσσερις μπουκιές φαγητό και τελείωσες. ΔΕΝ χωράει άλλο. Δεν θα σας πω τι έτρωγα μετά το χειρουργείο κλπ. Αυτές είναι οδηγίες που δίνει ο κάθε χειρουργός ξεχωριστά ανά επέμβαση και περίπτωση. Αλλού θα εστιάσω. Έχω ξεχάσει τι γεύση έχουν τα τηγανητά και δε με νοιάζει. Έχω ξεχάσει πως μυρίζουν τα μακαρόνια και δε με νοιάζει. Γλυκά δεν αγγίζω και σκασίλα μου. Όχι μόνο επειδή δεν κάνει. Γιατί έτσι κι αλλιώς πρέπει να προσέχουμε, αλλά γιατί δε μου έρχεται! Αλλά λες και με το που βγήκε το περίσσιο στομάχι, βγήκαν και οι λιχουδιές, οι λαιμαργίες, οι γουρουνιές.

Εδώ έρχεται και κουμπώνει η δουλειά που είχα κάνει με τον λατρεμένο μου life coach Λευτέρη Κατσιμάνη, για τους λόγους που είχα παχύνει και που με “στρίμωξε”, να πετάξω όλα τα σκουπίδια που είχα μέσα μου. Τους έλυσα, βρήκα το θέμα, το τσάκισα και μετά μπήκα για την επέμβαση.

Αυτά τα ολίγα από μένα, εδώ θα ‘μαστε να με βλέπετε να ξεφορτώνομαι και τα άλλα 20, και με τα χιλιάδες ευχαριστώ μου στον Ευάγγελο Μενενάκο κι όλο το προσωπικό του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου.

Και τον Γιώργο μου, τον βράχο και το στήριγμα μου, που έμεινε από τα 122, και με καμαρώνει που καμαρώνομαι στον καθρέφτη. Με χαίρεται που περπατάω τρέχω, κάθομαι άνετα.

Κι εσάς σας ευχαριστώ. Που χαρήκατε, που μου δώσατε συγχαρητήρια, που μπήκατε στον κόπο για ένα “μπράβο”!