Τον τελευταίο καιρό ακούω συνέχεια γύρω μου ανθρώπους να πηγαίνουν σε ειδικούς και να παίρνουν φάρμακα για κατάθλιψη. Κορίτσια κι αγόρια διαφορετικών ηλικιών, με βλέμμα χαμένο, δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες και με διάφορα οικογενειακά βιώματα, επισκέπτονται ψυχολόγους, ψυχιάτρους προκειμένου να μάθουν με αγωνία από τι πάσχουν.
Τις προάλλες ενώ κάναμε πρόβα για την σχολή, συζητούσα με κάποιους, για την συμπεριφορά μερικών ατόμων μέσα στην αίθουσα ενώ κάνουμε μάθημα. Έχουν έλλειψη συγκέντρωσης, δεν ακολουθούν τις οδηγίες του δασκάλου και παρουσιάσουν έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις. Άλλοι τους αποφεύγουν, άλλοι έρχονται πιο κοντά τους κι άλλοι απλά αδιαφορούν.
Κατάθλιψη ή εμπόριο ψυχών;
Στο πρώτο μάθημα που κάναμε για να συστηθούμε, είπαμε μερικά πράγματα για τον εαυτό μας. Υπήρχαν παιδιά που μίλησαν για την κατάθλιψη που είχαν και για τα φάρμακα που έπαιρναν για ένα μεγάλο διάστημα. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτό ήταν σωστό, δηλαδή για το αν ήταν αρκετά σοβαρή η κατάστασή τους ώστε να καταφύγουν στην τελευταία λύση που είναι το φάρμακο. Γιατί κακά τα ψέματα.
Υπάρχουν γιατροί και γιατροί. Οι πρώτοι είναι άνθρωποι πάνω από όλα και θέλουν να κάνουν καλά την ψυχή σου. Οι άλλοι είναι έμποροι που για μερικά ευρω παραπάνω, συνταγογραφούν φάρμακα και σε κάνουν φυτό. Σε χειραγωγούν. Αν δηλαδη η περίπτωσή σου δεν είναι για φαρμακευτική αγωγή και την ξεκινήσεις από τα 20, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι στα 40 σου δε θα είσαι καθόλου καλά ψυχολογικά. Θα ζεις μια ζωή εξαρτώμενοι από τα φάρμακα, καθώς σε κάθε δυσκολία δεν θα μπορείς να τα βγάλεις πέρα αν δεν πάρεις το κατάλληλο χαπάκι.
Προσοχή!
Πράγματι τα περιστατικά κατάθλιψης κι άλλων ψυχικών διαταραχών έχουν αλματώδη αύξηση τα τελευταία χρόνια. Το θέμα είναι ότι για να εμπιστευτείς σε κάποιον ειδικό την ίδια σου την ψυχή, θα πρέπει να σιγουρευτείς ότι ο συγκεκριμένος δε θα σε κάνει έρμαιο των φαρμάκων, αλλά θα ασχοληθεί πραγματικά μαζί σου.
