Ένα ερώτημα που βασανίζει πολύ κόσμο (και μεταξύ αυτών και εμένα) είναι αν πρέπει να συγχωρείς μια φίλη που σε προδίδει ή όχι; Στη δική μου περίπτωση η απάντηση ήταν “όχι” και ήταν οριστική.
Ήμουν στο σπίτι μου και ετοιμαζόμουν για άλλη μια φορά για τη δουλειά… παλιά, γύρω στο 2009. Μόλις είχα βρει την πρώτη μου δουλειά σε ένα γραφείο με πολύ καλό μισθό και προοπτικές. Και παρόλο που είχα ξυπνήσει για άλλη μια φορά πολύ πρωί δεν ήμουν ενοχλημένη από αυτό… με ενοχλούσε κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ.
Ήμουν θυμωμένη με την κολλητή μου η οποία μόλις έμαθε ότι επιτέλους βρήκα δουλειά σταμάτησε να μου τηλεφωνεί και σταμάτησε να απαντάει στα τηλέφωνά μου. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια παλαιότερη συζήτησή μας. Έτσι είχε σταματήσει να μιλάει με μια άλλη φίλη της επειδή όπως μου είχε πει, “Δεν θα την πάρω τηλέφωνο μέχρι να βρω καλύτερη δουλειά από τη δική της”. Μου είχαν κάνει εντύπωση τα λόγια της αλλά δεν τους έδωσα σημασία.
Σκέφτηκα ότι μάλλον δεν θα ήταν τόσο δυνατή η φιλία τους. Λάθος μου! Έπρεπε να είχα καταλάβει. Το ίδιο ακριβώς έκανε και με μένα μόλις βρήκα δουλειά. Και από εκεί και μετά τη διέγραψα.
“Μήπως να την συγχωρήσω;”
Όσο περνούσε ο καιρός οι σκέψεις βασάνιζαν το όμορφο κεφαλάκι μου όλο και πιο συχνά. Μήπως έπρεπε να την συγχωρήσω και να την πάρω τηλέφωνο; Μήπως να επιμείνω να βρεθούμε; Μου έλειπε η φίλη μου και επέμενε και η μαμά μου (άσε που αυτή πίστευε πως κάτι άλλο είχε συμβεί). Στα 15 μου μάλλον θα την είχα συγχωρήσει αλλά στα 25 τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.
Τότε ήταν που είχα αρχίσει να κάνω γιόγκα και διαλογισμό και μάθαινα ότι όταν σε ενοχλεί κάτι πρέπει να το αποδέχεσαι και να το αφήνεις να φύγει. Έτσι αποφάσισα να κάνω και με την Μαίρη (ας την πούμε έτσι), να την συγχωρήσω μέσα μου και να την αφήσω να φύγει.
“Μήπως θα μπορούσαμε να είμαστε κάτι άλλο εκτός από κολλητές;”
Κάποια στιγμή είχα μιλήσει στο τότε αγόρι μου για αυτή τη φίλη μου και η αλήθεια είναι πως μου είχε πει κάτι πολύ σοφό. Το ότι ένα άτομο δεν μπορεί να βρίσκεται πλέον τόσο έντονα μέσα στη ζωή σου, δεν σημαίνει πως πρέπει να φύγει για πάντα από αυτήν. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο και να βάλω νέα όρια στη σχέση μας.
Βάζοντας την Μαίρη και πάλι στη ζωή μου δεν σήμαινε πως έπρεπε να της δώσω και πάλι το ρόλο που είχε πριν, Μπορούσα να της δώσω έναν διαφορετικό ρόλο… εκείνον της πολύ καλής γνωστής.
Σιγά-σιγά συνήθισα τον νέο ρόλο της Μαίρης στη ζωή μου. Παραμένουμε δυο καλές γνωστές αλλά όχι κολλητές. Βρισκόμαστε 2-3 φορές το χρόνο και λέμε τα νέα μας τα οποία είναι συνήθως γενικού περιεχομένου (πού θα πάμε διακοπές, τι γυμναστική κάνουμε, μοιραζόμαστε καμιά καινούργια συνταγή) και κάνουμε και κανένα like η μία στα facebook posts της άλλης.
Κάποια βράδια όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι (συνήθως μετά τις συναντήσεις μας) σκέφτομαι πώς ήταν η σχέση μας και πώς έχει καταλήξει. Μπορεί να έχω κάνει νέες φίλες από τότε και να έχω την καλύτερη κολλητή στον κόσμο αλλά δεν παύει να μου λείπει και η σχέση μου με τη Μαίρη.
Ένα κομμάτι μου ελπίζει ότι κάποια μέρα θα ξαναμπεί στη ζωή μου με τον τρόπο που ήταν παλιά. Ένα άλλο κομμάτι μου, όμως, ξέρει πως ο ρόλος που έχει τώρα είναι ο καλύτερος που θα μπορούσε να έχει.
