“Μουσικό αυτί η μικρή, μαντάμ”, μου σφύριξε ο οδηγός του ταξί από το μπροστινό κάθισμα, που αν δεν τον είχα συμπτωματικά προσέξει νωρίτερα, θα έπαιρνα όρκο ότι ο Θεοφάνους αποφάσισε να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό…
“Μα τραγουδούσε αχ κουνελάκι κουνελάκι, το παιδί” του είπα προσπαθώντας να το φανταστώ σε λα μινόρε. “Δεν έχει σημασία, εγώ είμαι μουσικός και ξέρω απ’ αυτά!” μου εξήγησε, αφορμή για να κάνει μια σύντομη μνεία στις σπουδές του που όμως δεν τον ζούσαν αξιοπρεπώς κι έτσι κατέληξε με ταξίμετρο στο αμάξι.
Εγώ του είπα ότι κι η μαμά μου συμφωνεί, πως ο καλλιτέχνης πεθαίνει στην ψάθα… Φτάνοντας στον προορισμό μας, του σφύριξα “κι οποίος πιάνει το τιμόνι, που και που να φασκελώνει ” και πήγα στην ευχή του Θεού….
Ε, κι αυτό το σαββατοκύριακο που πέρασε δεν ξέραμε που να πρωτοπάμε. Γιατί αν το καλοσκεφτείς εξαρτάται από το αν θες να διασκεδάσει η γυναίκα, η γκόμενα ή η μάνα μέσα σου… Επειδή η τελευταία είναι πάντα με το χέρι στη μέση, συνήθως κερδίζει. Ή έστω γίνεται και το δικό της.
Έτσι το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής το περάσαμε στο Δημαρχείο, όπου το Φεστιβάλ ΤΕΧΝΟΤΟΠΟΣ είχε μαζέψει ό,τι ομάδα φαντάζεσαι για το παιδί – ναι και αυτό μέσα σου. Αφού λοιπόν το φχαριστήθηκε η μαμά, ήρθε κι η σειρά της γκόμενας (αυτής μέσα σου ντε…) να κάνει λεζάντα, πού αλλού, στο Stage Live, όπου Ρέμος και Ασλανίδου σε αναγκάζουν 3 το πρωί να παρακαλάς να ‘χες χωρίσει με τον Τάκη για να ‘χεις δηλαδή λόγο να τραγουδάς με μεγαλύτερο νταλγκά τα τραγούδια τους. Γιατί πώς αλλιώς να ταυτιστείς που ζεις happily (married) ever after…
Και κάπως έτσι καλύψαμε την ανάγκη για διασκέδαση για τη γυναίκα, τη γκόμενα και τη μάνα μέσα σου…
Κατά τ’ άλλα, για το κορίτσι, που περίμενε υπομονετικά (μέσα σου, είπαμε, μη τα ξαναλέμε…) η αστική ομάδα “whynot” δεξιωνόταν κόσμο στην Στοά Αγίου Μηνά με ανταλλακτική βιβλιοθήκη. Ο Chopen in Love ξεροστάλιαζε στο Μέγαρο (εκεί τον πήγαν τα ΔΗΜΗΤΡΙΑ), ο Κραουνάκης έβγαινε και ξανάβγαινε στα encore, για τη Σπείρα Σπείρα στο Βασιλικό Θέατρο… κι εμείς, όταν μας ρώτησαν αν το ΣΚ βγήκαμε, απαντούσαμε “γιατί, μπήκαμε και καθόλου;!”
