“Από τελετή επιστρέφετε” με ρώτησε ο οδηγός ταξί την ώρα που έσβησε τη μηχανή, ενώ εγώ έψαχνα μάταια στην τσάντα το πορτοφόλι για να του πληρώσω την κούρσα… “Εννοείτε αποφοίτησης;” αντιρώτησα ξεσπώντας σε γέλια. “Ναι.Τόσο έξω έπεσα;” απάντησε αμήχανα ρίχνοντας μου μια κλέφτη ματιά μέσα από τον καθρέφτη του οδηγού. “Μπα… μόνο 14 χρόνια” του είπα “αλλά μου φτιάξατε την μέρα!”.
Δηλαδή, που να του έλεγα ότι κανονικά είχε πέσει 16 χρόνια έξω. Αλλά λίγο που τον έβλεπα να κοκκινίζει, λίγο που μου έδωσε ρέστα από 20ευρω, ενώ πλήρωσα με χαρτονόμισμα των 10, τον λυπήθηκα και δεν του μαρτύρησα όλη τη ντροπιαστική αλήθεια… “Να, σας είδα έτσι ντυμένη και νόμιζα ότι έρχεστε από κάποια τελετή”, βιάστηκε να δικαιολογηθεί. “Μάλλον θα εννοείτε ότι είναι πολύ επίσημη η γούνα που φοράω” του πέταξα… “Η αλήθεια είναι πως φαντάστηκα ότι ήταν για κάτι σημαντικό” απολογήθηκε.
Δε λες καλά που απέρριψε την περίπτωση κηδείας, σκέφτηκα και μ’ έπιασαν τα γέλια. Κατάφερα να του απαντήσω “δε βαριέστε τελετή να ‘ναι κι ό,τι ‘ναι” ενώ μ’ ευχαριστούσε που τον ενημέρωσα για το λάθος που έκανε στα ρέστα. Μου φώναξε από το παράθυρο “μπροστά σου θα το βρεις το καλό” και αποχωριστήκαμε…
Σκέψου δηλαδή τι θα έβαζε με το νου του ο άνθρωπος αν είχα πάρει και τις λεοπάρ γόβες που ζαχάρωνα στα fashion secret nights των T.G.I.Fridays… Για μια στιγμή με φαντάστηκα να πρωταγωνιστώ σε πλάνο του National Geographic, αντί της Δημοτικής Τηλεόρασης. Και μεταξύ μας, η ζούγκλα στο κέντρο της πόλης είχε όλα τα φόντα για να αποτελέσει το σκηνικό.
Ο Φοίβος με περίμενε για τη συνέντευξη στο Loco Bus, το καινούριο εστιατόριο με σήμα κατατεθέν το λεωφορείο στο ντεκόρ, που βρίσκεται στην Κομνηνών και κάνει θραύση! Εκεί, όπου τα σύγχρονα κορίτσια πίνουν τις μαργαρίτες αντί να τις μαδούν, βρήκα το τέλειο σκηνικό για μια ωραιότατη συνέντευξη λίγο πριν το υπέροχο live του στο Fix Factory of Sound.
“Γαστρεντερίτιδα ήταν τελικά κι όχι έρωτας το σφίξιμο στο στομάχι” μου είπε η φίλη μου στο τηλέφωνο. “Μα τόσο ρύζι να πηγαίνει χαμένο σε γάμους ενώ μπορείς να κάνεις έναν ωραιότατο λαπά” της απάντησα. Κατά σατανική σύμπτωση στο ραδιόφωνο ακουγόταν η “Μπόσα Νόβα του Ησαΐα” που ξέκοβε κάθε πιθανότητα για περιπτώσεις όπου “η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα”… “Μα και μέντιουμ εκτός από τραγουδιστής ο Φοίβος;” μου γκρίνιαξε. “Μήπως μας παρακολουθεί από κάπου;”.
“Πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε τραγούδια” της είπα… “Ναι, αλλά βαρύ το τίμημα να είσαι ο άντρας της ζωής σου” μου απάντησε κι αποφασίσαμε να δούμε την ομώνυμη παράσταση του Κρατικού που σπάει ταμεία και καρδιές.
Την Τετάρτη η έκθεση LaMamart και οι χρυσοχέρες μαμάδες/εκθέτριες, μας περίμεναν για 12η χρονιά στο συνεδριακό κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς. Μαζεύτηκαν όπως κάθε χρονιά να μας δείξουν τι υπέροχα πράγματα φτιάχνει η ηρωίδα Ελληνίδα μάνα, όχι της Πίνδου, αλλά της Τσιμισκή, της Μητροπόλεως και λοιπών οδών.
“Θέλω κι εγώ δικά μου κάποτε” μου φώναξε η φίλη μου όταν ξεκινήσαμε για την έκθεση ζωγραφικής της Σιβόν Δεληγκάρη “Τα παιδιά του Κόσμου” στη γκαλερί “Ρω”.
“Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα” της απάντησα και συμφωνήσαμε πως δεν ήταν και τόσο κακή ιδέα μια εκδρομή στον Πειραιά…
