“Ε, καλά δεν έχεις και σύνδρομο Guillain-Barré” μου απάντησε με τέτοια φυσικότητα ο ταξιτζής που κοίταξα δεξιά αριστερά, όπως βρισκόμουν στο πίσω κάθισμα, για να βεβαιωθώ ότι μπήκα πράγματι σε ταξί και όχι στην Β’ Νευρολογική Κλινική του ΑΧΕΠΑ. Ο οδηγός μου εξήγησε ότι, εκτός από τους δρόμους καμιά φορά (ένας στους 100 χιλιάδες ) παραλύουν και οι άνθρωποι, οι δεύτεροι κυρίως εξαιτίας αυτής της πάθησης. Συμφωνήσαμε πως υπάρχουν και χειρότερα από ένα “ψιλοβρόχι” κι έκανε ευγενικά στην άκρη για να κατέβω.
Έτσι γλίτωσαν οι πετρόλ σουέντ γόβες μου από το διασυρμό της υπερχείλισης των ομβρίων υδάτων, τίναξα το νερό από πάνω μου σαν το σκύλο και κατέβηκα τρέχοντας τις κυλιόμενες σκάλες, φτάνοντας στο χώρο της παρουσίασης.
Το βράδυ κάναμε μια βόλτα από το Ολύμπιον, πριν καταλήξουμε στο live του Κώστα Τουρνά στο “Eightball“, όπου ήπιαμε από δύο ποτά και μέχρι σταυρό φιλήσαμε ότι δε θα της το μαρτυρήσουμε “πως την έχασε μα την αγαπά!” Δεν ξεχνιέται τέτοιος στίχος, όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Το μεσημέρι της Τετάρτης συναντηθήκαμε στο Coq au Zen για να διαλέξουμε την αγαπημένη μας τσάντα από την χειμωνιάτικη συλλογή των “Ιt’s all greek on me“. “To me”, με διόρθωσε η φίλη μου. “On me λέγεται η φίρμα αγάπη μου” της εξήγησα. “Γιατί on me, αφού to me είναι το σωστό ” επέμεινε, “γιατί μπορούν!” απάντησα κι έτσι δημοκρατικά λύθηκε το ζήτημα, χωρίς η φίλη μου να καταφέρει να πάρει τη ρεβάνς από την προηγούμενη κουβέντα για τις σχέσεις, τον Τουρνά και τα μπουζούκια του Σαββατοκύριακου.
“Για που το βάλαμε πάλι;!” ρώτησε η μαμά μου με έναν κάποιο στόμφο, όταν με είδε να ετοιμάζομαι. “Για τη Μονή Λαζαριστών” απάντησα, ανεβάζοντας κατά πολύ τον τόνο της φωνής μου στο “Λαζαριστων” μη και τυχόν και της περνούσε από το μυαλό πως εγκαταλείπω έτσι άδοξα τα εγκόσμια, πάνω στο άνθος της 2ης νεότητάς μου.
Η παράσταση του ΚΘΒΕ “Με δύναμη από την Κηφισιά” έδωσε άλλο αέρα στο σύνδρομο “δε-λες-που-δεν-έχουμε-και-
