Δε θα με ταράξετε εσείς. Έφυγα και ήρθα στη Μύκονο να λατρευτώ σαν ημίθεος. Ακούς εκεί.
Είχαμε τα λάικ μας, τα κόμεντζ μας, τη βολή μας, παίρναμε τόνους ικανοποίησης στη ματαιοδοξία του γέρου επειδή γράφαμε στην ψυχή του αναγνώστη και ξαφνικά έρχεσαι κύριε ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΚΑΤΣΙΔΗ και γράφεις ένα Η ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΠΟΛΥ, στο σάιτ του μαξιλαροπόλεμου και στρέφεις το κοινό μου εναντίον μου.
Ρωτάς πώς; Να σου πω πώς;
Μου πάνε τα πιστά μου ακολουθάκια και κάνουν share το κείμενο σου και να τα τι έγραψε ο θεός και να τα share και να εγώ εγκεφαλικά. Τους εκπαιδεύω και μου τους χαλάς κύριος. Αν δε θα σε αφήσω έτσι ούτε εσένα, ούτε αυτούς. Δεν ξέρω εγώ από πόνο νομίζεις; Δεν πιάνω εγώ τον παλμό του αναγνώστη; Πάρε να ‘χεις. (Παρεμπιπτόντως το κείμενο σου το έχω διαβάσει τριακόσιες φορές και γαμάει)
#Η ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ…
Εκεί που είχα παραγγείλει σουβλάκια και καθόμουν με το σκισμένο μου σώβρακο ταντρίκιο (μια λέξη ναι) το σωστό και τα περίμενα. Μέσα μου είχα την ελπίδα ότι θα χτυπήσει το κουδούνι και θα είσαι ΕΣΥ που μου κατέστρεψες την καρδιά. Μέσα μου δεν ήθελα να είμαι ντυμένος στα καλά μου να σε περιμένω. Ήθελα να δεις σε τι κατάσταση με έχεις φέρει, που δεν μου έχεις ζητήσει μία συγνώμη για τον τρόπο που μου φέρθηκες.
Θέλω να δεις τι φρίκες τρώω μόνος μου και γιατί επιλέγω τη μοναξιά από το να βαρέσω κανέναν άνθρωπο με ρόπαλο του μπέιζμπολ στο κεφάλι, σαν τα βίντεο που κοιτάζω με τους λαθροκυνηγούς που χτυπούν φώκιες. Λυπάμαι όσο τίποτε για τις φώκιες, μα δε λυπάμαι το συναίσθημα που νιώθω. Θέλω να βγάλεις ένα σπυρί στο κούτελο να μην το πιάνει ούτε τερακότα.
Θέλω… και τι δεν θέλω. Πού ‘σαι ρε τομάρι να πεις συγνώμη να συνεχίσω τη ζωή μου; Να πάρω ικανοποίηση ότι αξίζω και ότι μπορεί να πηδιέται η ανθρωπότητα, αλλά δεν έχουν χαθεί όλα.
Πού είναι το συγνώμη που λαχταρώ; Έχω μείνει με το μπράβο ΜΑΛΑΚΑ όλων. Πού είναι το κλάμα σου και το να πέσεις στα γόνατα και να μου πεις “ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ”;.
Αντ’ αυτού πήρα το τρίτο το μακρύτερο και κάθομαι και σκέφτομαι πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ είμαι. Μου γάμησες την αυτοεκτίμηση μου. Ξέρεις τι με πειράζει; Πρώτον που πηδάει ο Μήτσος ο φίλος του Κωνσταντίνου στο κείμενο και εγώ έχω λιώσει στα γιουπορν, εξβιντεος, σπανκγουαιρ και τρόμπαςτελειακομ και επίσης που με στέλνεις με νεύρα στην επόμενη. Τι φταίει η κοπέλα μωρέ; Δεν θέλω να είμαι υπεράνω. Δεν θέλω. Θέλω αυτό που μου αξίζει. Να έρθεις μέσα στο ΟΑΚΑ με μικρόφωνο και να φωνάξεις ΝΤΙΝΟ ΣΥΓΝΩΜΗ. Επίσης θέλω ο γκόμενος σου να τον έχει σαν νυχοκόπτη και να τελειώνει μόλις μπει
Ααααααα !!! Άι σιχτιρ με τα υπεράνω. Να έρθεις να μου πεις συγνώμη και να σου πω με το σκισμένο μου σώβρακο Γ@@@ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ Π@@@@@@
Θέλω να έχω την τελευταία λέξη. Να κοιμηθώ ξανά και να με βλέπω και να καμαρώνω! Να καμαρώνω για το πόσο γαμάτος είμαι και να μην νιώθω ΜΑΛΑΚΑΣ.
Μισό, χτύπησε το κουδούνι. Α… Το παιδί με τα σουβλάκια είναι.
Υ.γ. Φίλε Κωνσταντίνε ευχαριστώ για ένα υπέροχο κείμενο και την έμπνευση. Αν θες να πιεις κάτι να ξεχάσεις τη δικιά σου, άστο επάνω μου!
#I am sorry
Cocktail recipe
500 ml jack Daniels
Τίποτε! Σκέτο! Πρωί βράδυ. Χωρίς φαγητό! Με κλειστά παράθυρα και μάλλινο ζιβάγκο.
